Federico Garcia Lorca’nýn:
“ANIÞ
Ben ölünce
gömün gitarýmla beni
kumlara.

Ben ölünce,
portakallarla
naneler arasýna.

Ben ölünce
gömün isterseniz
rüzgâr gülüne.

Ölünce ben!” þiirinden esinlenerek.


…………………………….

Ben ölürken, yataðýmda olmalýyým. Kendi diktiðim, toz mavisi çarþafýmýn ve yastýklarýmýn üstünde… Mavi pikemi örtsünler üzerime. Mavi bir gecelik giymeliyim maviliðe
mavi mavi akarken.

Ben ölürken, yataðýmýn yanýnda bir koltuk olmalý. Bir el tutmalý yavaþ yavaþ soðuyan sað elimi. Sol elimi, o elin
üstüne koymalýyým, sýcak su akýntýlarýyla yunup yýkanmalýyým. Ýlk kez ýsýnmalýyým, öyle sýcak, öyle sýcak, öylesine sýcacýk…

Ben ölürken, bir çift güzel göz bakmalý gözlerime, rengi ne olursa olsun, buðusu kendisinde saklý. Dudaklarýn titreyiþini gizleyen bir gülümseme görmeliyim bir de… Titreyiþin saklandýðýný bilmeden bakmalýyým feri sönmekte olan gözlerimle. Ýþte, o tebessümü götürmeliyim maviliðe mavi mavi akarken…

Ben ölürken, biri okþamalý azalmýþ saçlarýmý. Ateþi, baþýmý yakmalý, yakmalý, yakmalý…

Ben ölürken, vücudum soðumaya durmuþken iyice, sýrtýmý dönebilmeliyim yavaþça, yokluðun resmini saklamak için. Bilmeliyim ki yalnýzca ve yalnýzca masmavi bir sevgi deðecek sýrtýma.

Ölürken, iþte böyle ölmeliyim ben. Soðurken ýsýnarak, ýsýnýrken soðuyarak. Ölürken, yaþayarak ölmeliyim ben. Yaþarken hep öldüðüm için.

Böyle ölmeliyim.

Vildan Sevil
01.07.2012