** Dahi değilseniz, bunu kendinize dert etmeyin; çünkü en büyük acıları çeken, en çok üzülen, buna karşılık kendi hayatlarını bile yaşayamayan insanlar, deha sahibi kişilerdir.     

** Hayat öğretir; ama acımasız bir öğretmendir.

** Uçurumun kenarında yürürken duyulan ürpertidir kişiye haz veren. Yani bu ürpertide biraz korku, biraz da zevk vardır.     

** En çok ihtiyaçları olan huzurdan; ufak tefek şeyler için vazgeçenlere, acımaktan başka elimden bir şey gelmiyor. Çünkü acınacak haldeler.     

** Bu dünyadan göçen insanların ardında bıraktıkları, geriye kalanlara ya acı ya da övünç verir.     

** Senin acıların beni acıtmıyorsa, benimkiler de seni acıtmıyorsa, aşk yaşıyoruz diye kendimizi boşu boşuna kandırmayalım.     

** Kral, sade bir insanın hayattan duyduğu hazzı bilseydi, acaba gene de kral olmak ister miydi?     

** Korktuğu halde kaçmayana cesur, acılara gülümseyerek katlanana sabırlı, hataları bağışlayana hoşgörülü, almaya değil vermeye çalışana cömert, canını vatanı için feda edebilecek olana kahraman denir; her ne kadar günümüzde birçoklarına göre bu meziyetler enayilik sayılsa da…     

** Yarama merhem diye bastım onu, acıtınca anladım tuz olduğunu.     

** Çilekeş; halinden memnun iken, sen ona neden acıyarak bakıyorsun?     

** Hazları küçük gören, kötüleyen o kadar çok haz düşkünü insan var ki…     

** Verilen küçücük umutların karşılığı, dayanılmaz acılar olmamalı.     

** En büyük acıları yaşamaya hazır değilsen, ayrılıklardan da uzak dur. Tabii uzak durmak senin elindeyse…     

** Acı; öğretmediyse, ders vermediyse kısacası kişiye bir şeyler kazandırmadıysa çekilenler boşa gitmiş sayılır.     

** Başkalarının çektiği acılardan zevk duymak, sapkınlıktır.     

** Zevk acıya kolayca dönüşür de, acının zevke nasıl dönüştürüleceğini doğrusu bilmiyorum.

** Üzüntü seni buluncaya kadar sen ondan kaç; korkma bu yaptığın korkaklık sayılmaz.     

** İyi ki gözyaşımız var; yoksa acılara nasıl katlanırdık?     

** Yaprak, kafa tutamayacağını bildiği için rüzgâra teslim eder kendini…     

** Bir zevk kölesi, “Zevke esir olma!” diye haykırıyor. O dediğine göre, vardır elbet bir bildiği…     

** Felaket, çıktığı yolculuğu yarım bırakmaz.     

** Gül dikenini sana batırmaz, sensin gülün dikenine batan.     

** Kafasında ekmek problemi olanın aklı, diğer uyarıcılara kapalıdır.     

** Hüzün gelip seni buluncaya kadar, sakın hüzünlenme…     

** Istırap öğretir, korku öğrenmeyi engeller.     

** Yoksulluk; zorunlu olarak, hem göz hem de karın tokluğu gerektirir.     

** Kaygının kasvetinin ağırlığı, neşenin hafifliğini kolayca bastırır.     

** Hangi rütbede olursan ol, bir gün o rütbeyi kaybedeceğini bil ve kendini ona göre hazırla. Çünkü her düşüş acı verir insana.     

** Çok uzaklarda aramana gerek yok! Yaşamak istiyorsan her yer cennet, acı çekmek istiyorsan her yer cehennem.     

** Çıkarı için dilini tatlılaştıranın, niyeti acıdır.     

** En çok acıtan, susturan acıdır.     

** Acılar seni bulabilir, sen acıları değil.     

** Acıtarak, kanatarak gittin. Dönüşün kesinlikle öldürücü olacaktır.     

** Bozguna uğratan bozguna uğrattığını çok çabuk unutur, ama bozguna uğrayan bozguna uğratanı hiç unutmaz. Kuyruk acısı dedikleri işte bu olmalı.     

** Acılarını azaltmanın bir yolu da, başka insanların acılarını görebilmek ve hissedebilmektir.

** Paylaşmak istediklerini söyleyenlere, acılarının birazını ver bakalım, etrafında kaç kişi kalacak!     

** Her rahatlığı, bir rahatsızlık takip eder.     

** Sıkıntıyı sıkarsan içine yerleşir kalır; koyverirsen kendiliğinden çıkar gider.     

**Başkalarının acıları üzerine, mutluluk şatoları inşa etmeye çalışanlar, müjdemi isterim. Çünkü cehenneme giden bir bileti de hediye olarak kazandınız!     

**Açlık, gururu; kin, merhameti; kıskançlık, cömertliği; yalan, dürüstlüğü; vefasızlık, dostluğu; acı, sabrı; nefret, aşkı; ihtiras, kanaatkârlığı; çıkar, adilliği; ihanet, güveni; tembellik, çalışkanlığı siler atar.

**”Ah’la vah’la” merhamet olmaz. Merhamet; yaşanan sıkıntıyı, acıyı içinde hissedip gidermede yardımcı olmaktır.     

**Mutluluk getiren acının, başımız üstünde yeri vardır.     

**Kapitalist, yoksula acımaz. Ona göre yoksulluğunun sebebi tembelliği ve kafasızlığıdır. Bu nedenle de ezilmeyi ve sömürülmeyi hak etmektedir.     

**Yola çıktım gidiyorum. Nereye? Bilmem! Nereye gittiğimi bilmediğim halde bu yolculuğu gene de sürdürecek miyim? Evet; çünkü yolun sonu belki de yok. O yüzden nereye gideceğimi tabii ki bilemem. Bunu bilmeyişim yolda olmama engel değil. Bana haz veren “yolcu” olmaktır. Bundan asla vazgeçemem.     

ORUÇ BABA