Kendimizle yüzleşmeye hazır değildik...

Biz yaşamaya hazırlanırken bir gün gerçekleştireceklerimizin hesabını yaparken,

Hayat geçmişimizden vurdu bizi...

Yenildik!


Ve belki de bu yüzdendi yazımızın bu denli okunaksız oluşu... bu yüzdendi yenilmemiz,

Yanılmamız.. Bu yüzdendi vapurlarda dalga seslerine savrulmamız...

Üstad!

Biz hayat nedir anlamamışız!



Ayrılıyorum anılarımdan.. Hazır değilim ama ayrılmak zorundayım...


Şimdi/artık ayrılıklardayım...

Savurur ömrümü giderim üzerine silik resimler karalanmış kitaplar arasından...


Savurur ömrümü giderim..Hissetmez kimse ayrılışımı...

Bir gemi nasıl sessiz sitemsiz yok olursa ufukta... ve bir inadına nasıl alev alev açarsa...



Savurur ömrümü giderim..Ve ülkem kan ağlıyorken ve ben gidiyorken...ve

Gök..gök ellerimde ufalanıyorken küllerim savrulur rüzgarına...



..ve sen! Sen, seni sevdiğimi hiç bilmeyeceksin...

Şu an bu dizeleri bir gazete kağıdına karaladığımız bilmeyeceksin...

öldüğüm günün sabahını seni anarak selamladığımı bilmeyeceksin..

yaşayıp gideceksin yaşamak denirse buna..

Bir kitabın tozlu sayfalarını çeviriyorum ağır ağır...Kitabın içinde bir kuru gül...

hani birlikte koparmıştık...Aylardan bilmem ne ayıydı, günlerden ayrılık...

Bakışlar değecek bu güle tozlu sayfalar arasında...Belki sen de rastlarsın ona...

Rastlar, bu gülü hatırlamazsın...Hatırlamaz, ama yine de ağlarsın.....

Ne diyorum ben! Sen hiç kitap okumadın..ve muhtemelen bundan sonra da

Okumayacaksın..

Savurur ömrümü giderim işte..

Ardımdan ağlayamazsın...