İnsanların bitmek tükenmek bilmeyen empatisiz hareketleri, sebepsiz hakaretleri, yargısız infazlarından dolayı;
Sığındığım tüm limanların beni bir bir geri çevirmesinden dolayı;
Şimdiye dek istediğim şekilde sevildiğimi hissettiğim anların bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar sayılı olmasından dolayı,
kendime susmayı öğrettim!

Şimdi içimdeki yarayı, karmaşayı anlatmak bile gelmiyor içimden. Bana sadece susmak yakışıyor. Ne vakit konuşsam, birileri kendim olmanın, bana yasak olduğunu insafsızca hatırlatıyor. Ben, önceleri var olabilme ümidi taşırken şimdi umuda u(umutlu) bir u(mutsuz) bile olamıyorum...

BEN ARTIK YOKUM!

Hayallerimizi, düşlerimizi ve beklenen geleceğimizi, özlenen insanlarımızı anlatmamız artık gereksiz. İnandığımız şey(ler)i savunma hakkı bize verilmemiş. Bu saatten sonra , tüm çıkış yolları tıkanmışsa “Bir hayatım olacak!” diyerek avunmamız gereksiz...

Bizi yaşatan ne varsa, tek tek uzaklaştırılacak bizden. Bize, düşünmek dahi yasakken yaşamak uzak bir ihtimal....ve aynı sözleri, aynı hasretleri yinelemişliğim, sözlerimin çıkmaz sokaklarda düğümlenişiyle bir araya gelince yazmak bile uzak. Yazmadığım gün ben, ben olamazdım, yaşayamazdım. Düşün artık ey kalbim, ölmüş olman gerek!

Yaralı ve deli kalbim, doğrularım ve yanlışlarımla ey kendim! Kendini bir hayalin akışında sevdasına bağışlamaya hazır Ebrulim! Sen artık tükendin ve tüketildin!

Yaralı ve deli kalbim! Karanlığın boşluğunda sürüklenmek isteğim git gide artsa da bir boşluğa kapılmak bile artık yasaktır bana. Yaşamakla ölmek arasında bir ince çizgi varsa, ve o çizgi senin için yazmakla yazmamak arasındaki farktan daha önemsizse sana susmak düşer. Mavi düşlerin deli kızı şimdi geçmişlerden, yitmişlerden, gitmişlerden geçer.

Bir zamanlar umuda u(mutlu) u(mutsuz)dum. Oysa şimdi bu bile yasak bana. Belki bir parça umuttum sevdamın deli fırtınasında. (Unutuldum!!!) Umudumdum! Her yenilgide zehirlerdim kendimi yudum yudum. Fakat, dostlar geçelim bunları çünkü ben artık tüm varlığım ve tüm yokluğumla YOKUM!

19.11.2001

( Duyguları olaylardan çok evvel yaşamıştım zaten... çok şeyin şiiri olaylardan önce yazıldı. Belki bu yüzdendir yanlış anlaşılmam.)

Bir zamanlar yoktum. O zaman yazmıştım bu yazıyı.
Şimdiyse biliyorum ki varım! Birlikte umuda yelken açalım seninle hazırsan eğer... Eski yaraları unutturacaksan ben de varım!