“Bir kentle paylaþýlan aþklar çokluk gizli aþklardýr” diyor Albert Camus, “Cezayir’de Yaz” adlý denemesinde.
Yaz’ý konu edinen pek çok öykü, roman, þiir vardýr. Belki de mevsimler, insanýn mevsimlerle iliþkisi üzerine yazýlanlarýn büyük bir bölümü de yaza yönelik olsa gerek.
Aklýma ilk gelenler: Nedim Gürsel, “uzun sürmüþ bir yaz”dan söz eder. Hilmi Yavuz, “yaz þiirleri”ni bir kitapta toplamýþtýr. Ahmet Ada, “yaz kýrlangýcý olsam” diye söyler.
Yaz gelince þehirlerin, özellikle büyük kentlerin manzarasý deðiþir. Belki caddeler, sokaklar, otobüsler, vapurlar ve metrolar yine kalabalýktýr. Ama okullarýn kapanmasýyla birlikte bir tenhalýk da çöker kentlere. Yazlar, kentlerde yalnýzlýklarýn ve ayrýlýklarýn da mevsimidir. Yalnýz kalanlar daha bir derinden hissederler kendileriyle baþbaþa kalmanýn hüznünü... Uzaklýklarýn, mesafelerin rengi vardýr bu mevsimde yazýlan þiirlerde...
Kavafis’in ünlü “Þehir” adlý þiiri geliyor aklýma: “býrakmaz peþini bu kent senin.” Benim peþimi de Ýzmir býrakmýyor ya da aslýnda ben býrakmýyorum onun peþini... Aradan geçen 10 yýldan fazla zaman. Kaç yýldýr peþimden geliyor Ýzmir. Ýmgelerle, anýlarla ve tasarýlarla, kaygýlarla, umutlarla ve umutsuzlukla ömrüme düþüyor gölgesi...Belki yaþanmýþ zamanlardan daha uzun sürer anma zamanlarý. Duygularýn, duyarlýklarýn yaþanmasýndan daha derin ve uzun mudur anýlarýn izleri ve düþündürdükleri...Elbette herkesin yanýtý farklý olacaktýr bu sorulara.
Kentlerde binlerce, milyonlarca insan birlikte yaþasa da, ayný kentin havasýný solusa da, her birimizin kentle kurduðu iliþkiler ve baðýntýlar, diðerlerinden farklý olacaktýr. Özellikle þairlerin ve genel olarak sanatçýlarýn yaþadýklarý kentlerle, yaþama ortamlarýyla kurduklarý iliþkiler kendine özgü özellikler taþýr. Bir bakýma kentin dilidir þairlerin dizeleri ve diðer sanat eserleri... Bu nedenle kendini sanat eserlerinde dile getirebilen, ortaya koyabilen þehirler de, diðerlerinden daha farklý bir kimlikle çýkarlar ortaya. Þiir ve diðer sanat alanlarýnda kentler de yeniden yaratýlýr/kurulur. Bir bakýma her sanatçý, yalnýzca içinde yaþadýðý kent gerçekliði yansýtmakla yetinmez, ayný zamanda bir kent ütopyasý da ortaya koyar. Olmasý gereken, yaþanmasý gereken bir kentin iþaretlerini, þairlerin dizelerinde, müzisyenlerin ezgilerinde, ressamýn renklerinde buluruz, ya da öykülerin romanlarýn satýrlarýnda...
Ama ne acýdýr ki kentlerin sokaklarýna caddelerine ve meydanlarýna, sanatçýlarýn adlarý pek verilmez. Burada kentin yurttaþlarýna düþen bir sorumluluk da söz konusudur. Kendi kentini anlatan, onun dili olan sanatçýlara ve eserlerine hak ettiði deðeri ve ilgiyi göstermek gereklidir. Bu ayný zamanda bir kentin kültür ve uygarlýk tarihinde kendine yer açmasý anlamýna da gelir.

Sözler:
“Kent havasý özgür kýlar.” (Alman Atasözü)

Dizeler:
“Kim bulmuþ ki yerini, kim ne anlamýþ sanki mutluluktan
Ey yaðmur sonralarý, loþ bahçeler, akþam sefalarý
Söyleþin benimle biraz, bir kere gelmiþ bulundum.” (Edip Cansever)






YB BB>