en derin sızım...

sabah uyandığımda kalbim sızlıyordu sanki... rüyamda, bir daha yaşamamın imkansız olduğunu bildiğim çocukluğumla başbaşaydım... ışıl ışıl, huzur dolu ve mis gibi sevgi kokuluydu...

taş kaldırımlarda hiç yorulmadan sek sek oynadığım, beyaz eteğimi özgürce kirletebildiğim, acıktığımda toz şeker serpilmiş ekmek yediğim, bisikletten her düştüğümde kanayan dizimi sarıp sarmaladığım bir çocukluktu işte...

düşünüyorum da; o zamanlar canımı acıtmayan, kabuk bağlayan yaralar, şimdi yakıyor beni, hem de usul usul... canımı acıtıyor, yüreğimi kanatıyorlar...

ah be çocukluğum neredesin?...

nerede?...