Uzun zamandýr gerçek anlamda göremiyormuþum seni gözlüklerimin yüzünden... Yeni anladým... Geçen gece, iç sesimi dinleyerek aniden biletini kestim en eski arkadaþým gözlüklerimin...

Haftalar sonra neyi tam olarak anladým biliyor musun?... Meðer ben seni gözümde ne kadar çok büyütmüþüm, hiçbir yerlere sýðdýramamýþým, pamuklara sarýp sarmalamýþ, anlamsýzca göklere çýkarmýþým... Oysa düþününce geçmiþ günleri, neler yaþatmamýþtýn ki bana?... Ýnancým kalmamýþtý sayende aþka, en özel günlerimizde bile, en hýrçýn fýrtýnalar baþ köþede yerini alýrdý... Acýlar, yaþanan günlere inat, karþýmýza dimdik dikilir, hüzünler uzaktan el sallardý... Kalbime sýk sýk gül dikeni batar, yüreðimin en derin yerini hýzla çizer, en ince yerine kadar kanatýrdý...

Ve ben onca olumsuzluða sadece gülümserdim, dimdik bakýþla... Artýk gözlüklerim yok... Yüreðim de, gözlerim de özgür artýk... Olabildiðince... Ve ben hala gülüyorum... Ama artýk sadece geleceðe.... Benden geçmiþte kalan tek þey; kýrýk bir gözlük... Buðulu camlarýyla...