Başlığı yok bu yazının... Sonu ve devamı da... Anlık yazıyorum artık seni, aklıma takıldığın ve kaldığın zamanlar da... Sisli, puslu, buzlu cam görümün de adeta yüreğim...

Dün gece mutfağımın yeni dekoru için realdeydik... Sanki seninle dolaştım rafları... Sen olsaydın kesin bu aleti alırdın, sen olsan kesin bunu bana “gereksiz” diye aldırmazdın.... Bu cümleler arasında nefessiz kaldım bir an sanki... Derin nefes almayalı, seni koklamayalı ve hissetmeyeli 1 seneyi geçti bile... Zaman ne kadar acımasız bazen.... Ve kuralcı hayat, herşeye inat... Her an ölümsüz olmalı mı acaba? Sıkılır mıydı insan acaba sonsuz huzurdan... Sanmam...

Ben o kadar özlüyorum ki İstanbul’u bazen... Boğaz da balık ekmek keyfini, seninle vapurda uyuklamayı, martılara simit atmayı, otobüsü kaçırmayı, taş kaldırımlar da yalın ayak dolaşmayı, papatya bahçesin de uzanmayı, Moda’da sahilde çay keyfi yapmayı, Ortaköy’de kahvaltılarımızı... Hatta, hatta otobüs kuyruğun da seninle hayatı irdelemeyi...

Ne çok şey saklamışım küçük kalbimde... Ve sana dair ne çok şey birikmiş ceplerimde... Gittin... Aniden bıraktın beni, herkesin aslında yalnız olduğu bu yaşam değirmenin de... Dişler ve çarklar dönüyor hala, yaşanmışlık ve yaşanamamışlıklar arasında... Un oluyor insan yüreği her defasında... Kırık cam gibiyim bu ara gene... Her yanıma can kırıkları batıyor, kanıyor, buduyor,acıtıyor...Gel demek istiyorum sana, yapamıyorum, sensiz olmuyor ne olur gel..... Ama nafile... Yaşlar akıyor hala gözlerimden... Akmamalı ama nasıl başarılır ki???

Ne zormuş... Hem annesizlik- hem babasızlık... Hem öksüz ,hem yetim olmanın ağırlığını bazen kaldıramıyor yüreğim...Ağır geliyor herşey bana yavaş yavaş... İçim de yaşattığım hasreti, vuslatı ve özlemi kimse anlamıyor baba.... Anlatamıyorum ben hala...

Ne olur, ne olur, ne olur kendine iyi bak oralar da... Bahar geldi buralara,çiçekler açtı dallar da... Hayat devam yani... Sana buralardan kocaman, beyaz bir tomurcuk atıyorum... Yeşillensin diye...