Ýþte yine olmadý, kendimle baþbaþa kaldým bile... Artýk yaþadýðým hiçbir olaya þaþýrmýyor, tepki vermiyorum. Uzun zamandýr çevreme ve kendime çok güzel ve baþarýlý bir biçimde “yaþayan ölü” yü canlandýrýyorum...

Artýk bu durumda beni fazla rahatsýz etmiyor, sadece þu cümleyi kalbimden ve beynimden geçiriyorum... “Baþaramadým”... Kimbilir kaç kiþi, bu cümleyi içinden de olsa yüksek bir sesle haykýrmýþ, saða sola bakýp duyan var mý acaba diyerek, tedirgin olmuþtur... Ýnsanoðlu zamanla her türlü etkiye, tepki vermeyi öðreniyor... Hani derler ya, “zaman herþeyin ilacý” diye, beni tedavi edip herþeye raðmen pozitif yaþamamý saðlayacak bir ilaç bulunamadý henüz...

Diðer ilaçlar yan etki yaptý ya da, çok aðýr geldi uyku yaptý... Güzel bir rüya görüp uyanmayalý çok uzun zaman oldu, uyanýnca sayýkladýðým söz genelde ayný,

“Baþaramadým”... Nakaratý ise “Yine”...