Seven, sevse de, bir sevileni olmadıkça; insan için biçilen elzem yolculuğuna çıkılmış olunur. Bu yolculuğun en güzel çocuğu ise, yine kendisinin ürettiği hayallerden başka bir şey değil.

Belki "hologram dünyamızın", "düşsel prizmalarında" hepimiz, kendimize "heykelden aşklar" üretiyoruz.

Ancak sorun şu ki; ya istediğimiz ruh, istediğimiz bedende değildir, ya da istediğimiz beden, olması gereken ruhta bulunmuyor. Bunların dışında, izlenim içerisinde olan ruhun, lisana geliş tarzı da beklenmeyen şoku beraberinde getirebiliyor.

Radyoda duyduğunuz şiirsel sesin, aslında sesle-fizik arasında "hayal dünyanızı şoke edecek" cinsten vitrinleşmesi gibi bir şeydir bu. Ya da o ses sahibinin, uğraşı alanı ile yüklü bir ruha sahip olmadığını anlama, veya şarkılarıyla sizi çok etkileyen bir sanatçının gerçek dünyadaki farklılığı... Öte yandan bir yazarın satırlara vurmuş şahane replikleriyle, lisanda gösterdiği "kekemelik mucizesini" de buna örnek vermeden geçmemeliyiz. Bunlar kendi içimizde büyüttüğümüz "mükemmel insan profilini" bir anda yok edebiliyor.

"İdol diye büyüttüğüm insan bu muydu?" diyebilirsiniz...
Ya da, içinizde büyüttüğünüz tüm ruh çizimlerine karşın, somut temaslar dahilinde, o kişeye karşın içinizden "ben de bir şey sanmıştım" dememiz, kaçınılmaz olabilir çoğu zaman.

Diyorum ki, seni severken ben ve bana karşı sen...
Hangimiz daha çok heykelleştirdik birbirimizi...
Ben mi, yoksa sen mi?

Yazdıklarımı okuduğun mu gerçek? Okuduğunda anladıkların mı?
Yaşadığım kadar mı yazdım. Yazdıklarım yaşadıklarım mı?
Özlediklerimi mi yazmıştım yoksa bende var olanları mı, yoksa tutkular mı?

Pembe düşler çizerken, yaratmak istediğim bir dünyada, görmek istediğim bir "sen mi" doğurduğum bacak aramdan?

Ben üretmek istediğim, aşık olmak istediğim kadının anneliğine soyunmuş olabilir miydin? Daha doğmadan kimliğine adını yazmış olabilir miydim?

Peki ya sen?

Yırtıcı kadın "bir yalan" olabilir mi? Küçük bir meltemle tüm ışıkları sönen bir kandil?
Bir fısıltıyla tutkunu olmuş hayatın, diğer yandan bir doğrulmayla bıkmış her şeyden...
Şiirde abide, gerçekte endişelere meyil... Korkusuzlukların tümünü yazılara aktarırken bir yandan, korkularını hayata bırakmış olabilir misin?

Bu tip imgelenmeler, internet ortamlarında paylaşılan beraberlikler için söz konusu olabilir?
Yani önce internet, sonra gerçek dünya buluşması, bu gibi farklılıkları ve hayal kırıklarını yaşatabilir.

Her ne kadar gerçekte, tam olarak böyle sayılmasak da, belki ben de senin için böyleyim. Yani kocaman bir yanılsamadan ibaret... Ya da hayaller âleminin beyaz atlı prensi...

Ne istiyorum biliyor musun?

Hiç bunun endişesini yaşamadan, bu güzelliği hiç bozmamak...
Bir kız sevdim demeliyim. "Hoştu ve ruhu, gecenin içinde kadife bir anne şevkatiydi onun"

O da beni sevmişti, itirazsız ve paragraflarının arasında çekimserlikleri olmadan hissetti ve yaşadı...


Sevdiklerimizle, gerçeklerimiz arasında bir tercih yapmaya sürükleniyorduk.
Gerçeklerimizle sevdiklerimiz aynı yerde duruyor olsa bile kimi zaman, bunu kavrayamadan uzayıp gidiyorduk duraklarda...

Peki, ne olacak...
Birbirimizi görüp, hayallerle gerçeği kıyaslayıp; "dönüşte alayım" edasıyla bir çingene pazarlığımı?
Ya da "aradığımı buldum" iç gezintisi mi olacak hislerimiz?

Bunu yaşamaktansa, "gerçeğe" bulaşmamak...
"Hayali" hiç bozmamak,
"heykellerimize" hiç dokunmamak nasıl olurdu?

Bence tren raya yanlış girmişti ve fantezilerden bir aşk doğurmuştuk.
Bu aşkı ben doğurup kucağına bırakmıştım. Sen kucağına alıp, baktın biraz. Sonra da kendi kendine şunu sordun; "iyi ama bu çocuk benim değil ki?"

Biliyorum. O çocuk benim ÇOCUĞUM...

Kucağında bulduğun ve belki de "bu neydi" diye sorduğun...

Ben içimdeki büstü yıktıktan sonra; geriye kalalınını sevdim.

Sor kendine...

Bir büst yaptıysan içinde; yık gitsin...
Geriye kalan bir "hiçse" vur gitsin...
"Hiç" değilse, al gitsin...

Hayalet sevgilin...