Bana ilham veren küçük kadýn,
     bence aðlamasaydýn yahut
     kütüphanenin kitabý arasýnda o ajanda yapraðýný unutmasaydýn
     “divitimi yüreðime batýrýp” bunlarý yazmazdým.
     Sen bildiðin yoldan git.
     Boþalan çay bardaðýný masaya býrakýrken diðerlerini devirdin.
     Oysa ben birilerine yanaþýrken hep çekinirdim.
     Ahlâksýzlýðým
     âh ahlâksýzlýðým
     internet kafede o kýzýn önümde açýk duran posta adresine girmiþtim.
     Onun dünyasý parmaklarýmýn bir týk ucunda
     ama baktým da
     avucumda onun günahlarý ve sevaplarý
     sorumsuzluk üzerime sinmiþ belki de sorumluluk.
     Onun yerine af dilemeliyim
     belki aralarý düzelir.
     Takip ettim
     buldum da.
     Ondan özür dilemeliyim belki beni baðýþlar
     hiç olmazsa vicdaným rahatlar.
     Bir köþeye sindim.

     Ne kadar gidersen git
     o ajanda yapraðýný bana býraktýn.


***

     
     Beni yakýndan tanýyanlar sustular belki kendilerini susmak zorunda hissettiler
     Yüreðimin ateþini dilimde gezdirmek öyle kolay deðildi
     Öylesine farkýndayým ki anlattýklarýmýn
     Açýkçasý dilim öylesine gevþiyor ki bu sözler bana mý ait düþtükçe düþüyorum derin kuyulara düþ kýrýklýðýna uðrayan dinleyenlerin belleklerine inatçý bir inþaat çivisi gibi çaktým ölümü
     Boþalan çay bardaðýmý diðerlerinin yanýna koyarken yüreðim boþalmamýþ konuþtukça biraz hafiflemiþti
     Acýyý hafifletme eðiliminden doðan içgüdüm kim bilir neleri sildi komut verip beynimden ne kadar silerse silsin
     Göz yaþlarýmla baþa çýkmasý mümkün deðil
     Efsane deðil sabýrlý bir anayým
     Sarýp sarmaladým sevgimi toprakla
     Konuþurken ansýzýn sustuðum bir an o anlar var ya
     Bilin ki derinde dilim
     Sükûtun altýn suyuna battýðýný hissettim
     Geçen zaman deðiþen hayat
     Deðiþtirdi bu evi sayýsýz mutluluða açýlan kapýlar deyim yerindeyse huzurlu deðer yargýlarý güzel ahlâktan kurulu günlerim anýlar sökün etti evimize gidelim
     Benzeri bulunmaz hayat yaþamayacaðým kavuþamayacaðým söylemiþtim
     Hasreti içimi yakýyor durup dururken
     Üþümezdi güneþ altýnda böyle içim
     Gerçeði söylemeye yoktu gücüm
     Artýk çok geç her þey için üzgünüm
     Desem de kendi yýkýlýþým çýkagelir bir kâbus gibi birdenbire
     Geçit resimlerinde anýlarýmýn artýk biri bitiyor biri baþlýyor
     Bütün ölülerim diri gözümün önünde