Selamlarýn en güzeli olan Allah’ýn selamýyla selamlýyorum...

Þuanda bin bir yeisle yýkanan düþüncelerimin ürettiði satýrlarýn barýndýðý dudaklarý, yine selamlýyorum yorgun gözlerin umursamaz süzüþlerini... Bilemiyorum bu kaçýncý satýrdýr gözlerinde odaklaþan... Belki þu ana kadar hiçbir satýr sana heyecan vermedi, belki bir çoðu anlamsýz geldi, masal diyarýnda unuttun belki de ümit etmeyi...
Nasýl ki daha evvelden okuduklarýnýn, bir çoðunu hatýrlamýyorsan, emin ol ki bunu da hatýrlamayacaksýn, belki de biraz sonra gözlerindeki hala çözemediðin ve bir ömür boyu anlayamayacaðýn, bakýþlarýnýn rehavetini gideren perde seni bu satýrlardan alýkoyacak ve gerçek zannettiðin renkli dünyaya býrakacaksýn kendini... Belki de bu satýrlar gözlerinle asla buluþamayacak, ama þuna inan eðer ki, þu an dudaklarýnda aðýr aðýr harflerim aralanýyorsa tahmin edemeyeceðin kadar mutluyum. Sadece ben deðil HÝCRAN’a gönül veren, seninle buluþmasýný saðlayan ve bahtýnýzý bahtý yapmaya söz veren gönüldaþlarým da mutlu.
Sormayacaðým kahroluyor musun? diye. Zira bu hiçbir þeyi deðiþtirmez.


Çünkü, seni duyamýyorum, yaþýyorum ama göremiyorum.... Çünkü ellerinin, riyasýz tutuþunda HÝCRAN’ý sevinçten titrediðini hissedebiliyorum... Çünkü bu, ilk buluþma... Çünkü, baþarýya susamýþ gönüllerden atýlan ilk adým... Çünkü bu, karþýlýk beklemeyen ilk sevda... Çünkü bu, düsturu onurlu olmak, vefalý davranmak, yürekli hareket etmek olan, çaresizliðin esaret olduðunu bilen gönüldaþlarýn ilk haykýrýþýdýr...


Zira duygularýmýz o kadar asil ve berrak ki, saflýðýn imrendiðini görebiliyorum.

Hala nasýl konuþtuðunu çözemediðin ve bir ömür boyu anlayamayacaðýn et parçasý dilinde kelimeler ara sýra duraksarken, farkýnda mýsýn bakýþlarýn hala kayýtsýz. Ellerin HÝCRAN’ý býraktý býrakacak. Bir ömür boyu toparlayamadýðýn hislerin, yargýlarýn amansýz mahkemesinde HÝCRAN’ýn mahkemesiyle meþgul...

Hissedebiliyorum, simanda yarým kalan bir tebessüm ve yüreðinde sorular... Ýþte þimdi aklýn devreye girdi. Sorular, cesur cevaplar göðün kýrýlgan sabahlarý gibi maðrur...


HÝCRAN, bu maðrurluðu elde edebilmek için çileyle öyle yoðruldu ki, gündüzler yetmedi geceler boyu düþünüldü, kendisi bile kendisine engel olmak istedi. HÝCRAN’ýn susamýþ dudaklarý cesurca haykýrdý. Hiç kimseye iltifat etmeden, hiç kimseyi aldatmadan nasýl yürüyebileceksin, herkes senin aleyhinde bulunacak, herkes seni yolundan çevirmeye çalýþacak, direneceksin. Bunlarla yetinmeyecekler önüne sonsuz engeller yýðacaklar. Kendinin küçük, zayýf, araçsýz bir hiç olduðunu bilerek, Allah’tan baþka kimseden yardým gelmeyeceðine inanarak bu engelleri nasýl aþacaksýn? diye noktalýyordu HÝCRAN’ ýn kurumuþ dudaklarý kelimelerini...

HÝCRAN bilmiyordu bizim gözü kara olduðumuzu ve sermayemizin, tek dayanaðýmýzýn, onurlu olmamýz, vefalý davranmamýz, yürekli hareket edebilmemiz olduðunu bilmediði gibi bizim ÇÝLE’ ye aþýk olduðumuzu da bilmiyordu...


Düþünmek ve söylemek kolay fakat yaþamak ve baþarý ile sonuçlandýrmak çok zor... Þayet þu an çizik dudaklarda harflerim barýnýyorsa bu zor denen kavramý aþmýþýz demektir, HÝCRAN doðmuþ demektir... Bizi buna yönelten Allah’a inanýyoruz ki, çok yakýnda dualarýn gölgesinde gayelerimize birer birer ulaþýp gönüllerinizde belireceðiz, ýsrarla HÝCRAN’ý arayacaksýnýz, herkes HÝCRAN dan bahsedecek. Zira bizler bahtýnýzý bahtýmýz yaptýk.

Onur, Yürek, Vefa, Cesaret, Ýnanç hepsi bu...


Tüm Gönülleri Çepeçevre Kuþatýncaya Dek..