GÖZYAÞI ÝLE MUTLULUK KAHKAHASI

Yolda yavaþ adýmlarla yürüyordum. Esen rüzgâr, kar tanelerini yüzüme doðru serpeliyordu. Üþümeye baþladým, mantomun yakasýný enseme doðru kaldýrdým. Boynumdaki atkýyý yukarýya doðru çekerek aðzýmý örtüm. Yol büyüyordu gözümde, ellerimi ve ayaklarýmý hissetmemeye baþlamýþtým. Baþýmdaki melon þapkamý sündürerek kulaklarýmý iyice örtüm. Ellerim cebimin içinde titriyordu. Ayaklarým iyice yavaþlamaya baþladý, buzun üstünde yürümek gerçekten çok zordu.

Yürüdükçe karnýmýn açlýðýný daha çok hissetmeye baþladým. Sýcak bir çorba istedi caným, ama limonlu olacak illa ki. Bu soðukta ne de iyi olurdu.

Dallarda biriken kar taneleri, rüzgârýn etkisiyle etrafa savruluyordu, bir kýsmý topraða düþerken, bir kýsmý da benim üstümde toplanýyordu. Þapkamýn aðýrlaþtýðýný hissetmeye baþladým.

Daðlara doðru baktým, etekleri beyazlaþmýþtý. Bir ressamýn tablosuna benziyordu her taraf, fýrçadan beyaz boyalar damlamýþtý sanki. Öyle ustaca, öyle saf ve öyle temiz.

Bu duygular içinde þaþkýn þaþkýn evin yolunu tutmuþken, bir gölge belirdi karþýmda, ne olduðunu tam olarak anlamamýþtým, gerek kardan, gerekse miyop olmamdan seçemiyordum geleni. Ýyice yaklaþtý, yaklaþtýkça gelenin bir çocuk olduðunu fark ettim. Sað tarafýna kararmýþ olan boya sandýðýný asmýþtý. Üzerinde ki yeþil montu, yýkanmaktan yýpranmýþtý. Ayaðýndaki siyah olan pantolonun rengi, siyah olmaktan çýkmýþ grileþmiþti. Kim bilir babasýnýn mý? Dayýsýnýn mý? Elbiselerini bozarak yapmýþlardý, giydiklerini. Diz kapaklarýnýn olduðu yerdeki yýrtýklarsa, siyah bir yamayla kapatýlmýþtý.

“Abla” dedi “Boyayayým mý?” o an sadece sustum. Ne diyeceðimi bilemiyordum. Ayaðýmdaki ayakkabý boyanacak cinsten deðildi, mavi renkte olan bir spor ayakkabýydý. Hiç bir þey düþünmeden sadece boþ boþ çocuðun yüzüne baktým. Bal rengi olan gözleri sulu sulu olmuþ bana bakýyordu. Daha önce hiç bu kadar çaresiz, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiþtim kendimi, “Hayýr!” dedim kýsýk ve mutsuz bir ses tonuyla bakýþlarý yere doðru eðildi. Elimle baþýný okþadým. “Aç mýsýn?” diye sordum. Bakýþlarýndaki durgunluktan, nefesindeki soðukluktan aç olduðu pek belliydi. Hiç bir þey demedi, sadece baktý yüzüme donuk donuk. Elimle baþýný okþadým, “Gel benimle!” dedim. Bir elim cebimde, bir elim çocuðun elinde, yemek yiyeceðimiz bir yerleri aramaya çýktýk. Ayakkabýlarýnýn yan taraflarýndan su girmiþti, yanlarý daha koyu renkteydi çünkü. Ben bu ayakkabýlarla üþürken, acaba o delik ayakkabýyla nasýl duruyordu? Abisinin mi? Ablasýnýn mýydý? Belki de komþunun büyüyen çocuðunun ayakkabýsýydý kim bilir?

Sað omzunun üstünde duran sandýðýnýn rengi, kýþýn yaðmur yemekten, yazýn sýcaktan kararmýþtý, mavi olan rengi, küflenmeye baþlamýþtý.

“Okuyor musun?” dedim. “Üçüncü sýnýftayým” dedi. Tahminen dokuz yaþlarýndaydý. Bu duygular içinde yürürken, bir de baktým ki, sokaðýn ilk lokantasýnýn olduðu yere gelmiþtik bile. Hemen kapýyý araladým, içeri girdik. En köþedeki boþ olan masaya oturduk. Dört tane sandalye koymuþlardý, bir masaya. Masanýn en sað tarafýnda içi yarýya kadar dolu bir cam sürahiyle iki tane ters çevrilmiþ bardak bulunuyordu. Yanýma yaklaþan garson “Ne istiyorsunuz?” diye sordu, ben ilk önce ona baktým, hiç bir þey demeden anlamsýzca yüzüme bakýyordu. “Çorba” dedim. “Ýkimizde çok üþüdük, ikimize de limonlu bir ezogelin.”

Yüzüne bakarak, “Adýn ne?” dedim. “Hasan” dedi fýsýltý halinde. Ýçim ürperdi, “Benim babamýn adý da Hasan” dedim. “Baban ne iþ yapýyor?” diye ekledim ardýndan. “Hiç” dedi. “Ne iþ olursa yapar.” “Kaç kardeþsiniz?” diye ekleyiverdim ardýndan. “Altý” dedi. “Okuldan kalan zamanlarýmda, bu iþi yapýyorum ama bu gün fazla iþ yapamadým, hava soðuk olunca, kimse sokaða çýkmamýþ.”dedi.

Baþýmý önüme eðip, dalgýn dalgýn düþünürken sýcak çorbanýn buharý bakýþlarýmý canlandýrdý. Gözlerimi ona dikerek “Ýçsene” dedim. Kaþýðý hýzla kavradý, bu zayýf ve çelimsiz çocuðunun bu kadar hýzlý çorba içebileceðini hiç düþünmemiþtim.

Artýk yanaklarýnda ki soðukluk, yerini al bir renge býrakmýþtý. Dudaklarýnda ki morlukta kalmamýþtý. O an, ne ellerimin soðukluðu, ne de ayaklarýmýn titremesi gelmiþti aklýma. Vücudumda ki ateþ, sanki birden kýrk dereceye fýrlamýþtý.

Onun ellerine bakýyordum, küçücük ellerine. Ben bu havada, lahana gibi giyinip gezerken, bu kadar üþüyorsam, o ne kadar çok üþüyordu kim bilir yýrtýk ayakkabýsýyla?

Her sorum, onu daha çok yýkýyordu, daha fazla soru sormak istemedim bu yüzden “Kalkalým!” dedim. Hesabýmýz üç yeni Türk lirasýydý. Bir çocuðu sevindirmek ne kadar da kolaydý. Ama içim hala rahat deðildi. “Sana bir þeyler alalým. Hava çok soðuk, bu havada bunlarla gezemezsin, üþürsün, zaten çok zayýfsýn.”dedim. Sustu.

Ýlk gördüðümüz maðazaya girdik, üstüne güzel bir þeyler aldýk, uçuk mavi montla beraber. Kalýn pantolon gerekirdi bu havada, hemen altýna, kalýn kadife bir pantolon beðendik, bir de güzel, içi yünlü bot, lacivert renkli. Yüreðinde ki mutluluk gözlerine yansýmýþtý. Hiç bir þey demeden bakmasý bile, çok þey ifade ediyordu benim için.

Kapýdan çýkarken “Neden, bana bu kadar iyilik yaptýn abla?”dedi. “Sadece babamýn adýsýn, sana kaným ýsýndý” dedim. Ve onu evine doðru uðurlarken, sadece ardýndan el salladým, gözümdeki iki damla yaþla beraber.

O çocuk ruhuyla, benim yüreðimde ki fýrtýnanýn farkýna bile varamamýþtý. Benim babama çok benziyordu, onun da ayakkabýsý yýrtýktý, pantolonu da yamalý, onun adý da Hasandý. Ben bugün, bu çocuða bir þeyler almakla, ruhumda yarým kalan, bir þeyleri tamamlamýþtým aslýnda.

Ýçimdeki hüzünlü güvercinse, iki damla gözyaþýyla beraber, mutluluk kahkahasý atýyordu, bir aðýz dolusu