Nasýl sevdiysem seni bu þehri yakýþtýrýp yüzüne,
nasýl isminin her hecesine bölüp ömrümü,
paramparça aynalarda
yeniden birleþtirdiysem yap-boz gibi bu sevdayý
kanayan ellerimle…
Sen bilmeyeceksin… öyle yýkayacaðým hatýraný gözyaþlarýyla…
Tutuk bir þiire nasýl yüklediysem seni sevmenin acý tadýný…
nasýl çekip aldýysam kristalleþen bir tutkuyu hasretin daraðacýndan…
Sen bilmeyeceksin… öyle sileceðim adýný kazýyýp çakmak taþlarýyla…
Göl kenarý, yol kenarý, zûl kenarý türkülerde seslendirdiysem adýný,
hiç bir zaman,
BÝR SEVDANIN TAM ORTASINDA
duramayacaðýný öðrendiðim içindir…
SEN;
Ne açabilirsin kanatlarýný bilinmedik rüzgârlara,
ne de bir denizin davetkâr dalgalarýna atabilirsin kendini…
Ne düþebilirsin þafakta adresi olmayan dað yollarýna,
ne de bir maceranýn gizemli albenisine salabilirsin yüreðini…
Zordur bir aþkýn maðlubu olmak yine de güzeldir bir tutkunun ardýsýra yorabilmek bir yüreði…
Zordur belki bir yarayý iyileþtirmek, sürgünlere yatýrýp kanayan yerlerimizi… yine de yaralanmayý göze alabilenler deðil mi yoldaþýmýz…
Yeniden “bir tutkunun pýrýltýsýnda” dansederken sözcüklerimiz,
hesaplara gelmez belâlý aþklar arenasýna
gönüllü yazýlmaz mýyýz büyük harflerle pervasýz…

Bir iz býrakmalý hayatýn çetin göðsünde…
Deðil mi ki; kendi kuytularýnda seslerinin yankýlarýyla ürperenlerle deðil, yüreðini çýrýlçýplak haykýrabilenlerle ölmeyi göze alacaðýz…

“bitmedi daha sürüyor o kavga
ve sürecek
yeryüzü aþkýn yüzü oluncaya dek!”