Ne bir baþka bahar beklenmektedir artýk ne de yitip giden aþklarýn hüznüne yatýrýlmýþtýr yürekler…
Uzak bir anýda küllenmiþ isimler yakar mý hala dudaklarý… duvarlarýn sessizliðini aþýp gelebilen bir kaç kýrýk-dökük þiir dolansa bile dilimize, deðil mi ki gidenlerden olmadýk, deðil mi ki kalmayý ve direnmeyi yeðledik ihanetlere ve zamana…
**

“Ben seni sevdim mi?” sevdim evet, sende umud etmeyi sevdim, yeþermesini seyretmek gibi bir fidanýn, ellerimin yeþermesini beklemeyi sevdim… Günbatýmlarýndan alýp da bu yüreði, güneþli þafaklara yatýrmak gibi, bana geleceðin o muhteþem günün hayalini kurmayý sevdim… þarapla ekmek koydum masaya, bir dilim beyaz peynir… þölenler kurulur gibi evimin odalarýnda, türkülerini söyledim kendi sesimden… seni türkülerle söylemeyi sevdim ben… þiirlerle süslemeyi adýný… sevdim evet… inkâr etmiyorum… bir düþ gibi gelmeni gecelerime, bir bardak çay keyfiyle sabahlarýma katýlmaný sevdim… masayý balkona çýkardým mesela artýk serindi mevsimler ya olsun, renkli örtüler serdim üstüne, kýrçiçekleri topladým seramik vazoya ellerimle… kitaplardan adýna yazýlmýþ þiirleri seçtim ayýrdým, sen gelince okunmak için öylesine beklediler nice zaman… sarardý kitaplarýn yapraklarý ben yorulmadým beklemekten. Anlasana, seni beklemeyi sevdim ben…

“Ben seni sevdim mi?” sevdim evet, kime ne… bir düþ bile olsa geliþin nihayetinde; þömineye odunlar hazýrladým, bir þiþe þarap ayýrdým, o viþne çürüðü koltuða kimseleri oturtmadým. Hep beyazlar giydim uzun etekleri ayak bileklerime dolanan, saçlarýmý hiç kestirmedim. Sigarayý býraktýðýnda kaldýrmýþtým ya yeniden çýkardým o sevdiðin kedi desenli tablalarý, belki baþlamýþsýndýr diyerek… ben seni beklemeyi sevdim yalnýz ve uzak bu þehirde. Yaðmurlu günlerde, camlara dayayýp burnumu kapýnýn ziline usulca uzanacak parmaklarýnýn, evimi þenlendirecek sesini bekledim. Uslu çocuklar gibiydim, isyansýzdým… kifayetsiz sözcükler biriktirmedim, sen gelince söylemek için. Öfkesizdim… gözyaþlarýna sýðýnmadým… adýný ezberimde tutar gibi diri tuttum seni hiç olmadýðýn hayatýmda…



“Ben seni sevdim mi?” sevdim ne çare… þamdanlarda mumlar yaktým, þiirsel bir kavuþmaydý belleðime kazýdýðým, yapraklar savrulurken sonbahar rüzgârýnda, radyomda en eski þarkýlar çalýnacaktý. Sen çýkagelecektin bir þafak vakti beni uykusuz, ayakta bulacaktýn. Çatýlarda çýðlýklarla takla atacaktý güvercinler, sokaðým gökkuþaðýna bürünecek, hüzünlü yaðmurlarý dinecekti bu þehrin. Ýnceden bir türkü baþlayacaktý topraðýn buðusundan bembayaz bulutlara… Yolcular mola verecekti yorgun gönüllerini dinlendirmek için… Hastalar þifa bulacak, sevgililer bir daha kavuþacaklardý… Mevsimler deðiþecekti… Ben lirik þiirler yazacaktým sana, adýna en çok yakýþan… Bekleyiþlerin çoðalttýðý sevdamý yükleyip sesime, deli gibi sevinecektim geliþine… Küllükte unutulmuþ bir sigara gibi tüketirken kendini azar azar ömrüm, ben yine de seni beklemeyi sevdim…

Hiç istemedim adýný unutmayý… Sesini hep sýcak tuttum yüreðimde. Yüzünü, gülüþünü bir resim gibi saklayýp gözlerime, bir kere bile aðlamadým kaybetmek korkusuyla. Hastalýklý bir düþ deðildi bu, saplantýlý bir kara sevda hiç deðil… Seni sevmeyi sevdim, geliþini beklemeyi… Diyorum ki; bir ihtimal peþinde bir ömrü savurmak ne dâhiyane ne de çýlgýnca… Bir panayýr kalabalýðýnda, lunapark sevincindeki çocuk gibi bekledim seni bir elimde elma þekeri, öbür elimde kýrmýzý uçan balonla…