Ne bir başka bahar beklenmektedir artık ne de yitip giden aşkların hüznüne yatırılmıştır yürekler…
Uzak bir anıda küllenmiş isimler yakar mı hala dudakları… duvarların sessizliğini aşıp gelebilen bir kaç kırık-dökük şiir dolansa bile dilimize, değil mi ki gidenlerden olmadık, değil mi ki kalmayı ve direnmeyi yeğledik ihanetlere ve zamana…
**

“Ben seni sevdim mi?” sevdim evet, sende umud etmeyi sevdim, yeşermesini seyretmek gibi bir fidanın, ellerimin yeşermesini beklemeyi sevdim… Günbatımlarından alıp da bu yüreği, güneşli şafaklara yatırmak gibi, bana geleceğin o muhteşem günün hayalini kurmayı sevdim… şarapla ekmek koydum masaya, bir dilim beyaz peynir… şölenler kurulur gibi evimin odalarında, türkülerini söyledim kendi sesimden… seni türkülerle söylemeyi sevdim ben… şiirlerle süslemeyi adını… sevdim evet… inkâr etmiyorum… bir düş gibi gelmeni gecelerime, bir bardak çay keyfiyle sabahlarıma katılmanı sevdim… masayı balkona çıkardım mesela artık serindi mevsimler ya olsun, renkli örtüler serdim üstüne, kırçiçekleri topladım seramik vazoya ellerimle… kitaplardan adına yazılmış şiirleri seçtim ayırdım, sen gelince okunmak için öylesine beklediler nice zaman… sarardı kitapların yaprakları ben yorulmadım beklemekten. Anlasana, seni beklemeyi sevdim ben…

“Ben seni sevdim mi?” sevdim evet, kime ne… bir düş bile olsa gelişin nihayetinde; şömineye odunlar hazırladım, bir şişe şarap ayırdım, o vişne çürüğü koltuğa kimseleri oturtmadım. Hep beyazlar giydim uzun etekleri ayak bileklerime dolanan, saçlarımı hiç kestirmedim. Sigarayı bıraktığında kaldırmıştım ya yeniden çıkardım o sevdiğin kedi desenli tablaları, belki başlamışsındır diyerek… ben seni beklemeyi sevdim yalnız ve uzak bu şehirde. Yağmurlu günlerde, camlara dayayıp burnumu kapının ziline usulca uzanacak parmaklarının, evimi şenlendirecek sesini bekledim. Uslu çocuklar gibiydim, isyansızdım… kifayetsiz sözcükler biriktirmedim, sen gelince söylemek için. Öfkesizdim… gözyaşlarına sığınmadım… adını ezberimde tutar gibi diri tuttum seni hiç olmadığın hayatımda…



“Ben seni sevdim mi?” sevdim ne çare… şamdanlarda mumlar yaktım, şiirsel bir kavuşmaydı belleğime kazıdığım, yapraklar savrulurken sonbahar rüzgârında, radyomda en eski şarkılar çalınacaktı. Sen çıkagelecektin bir şafak vakti beni uykusuz, ayakta bulacaktın. Çatılarda çığlıklarla takla atacaktı güvercinler, sokağım gökkuşağına bürünecek, hüzünlü yağmurları dinecekti bu şehrin. İnceden bir türkü başlayacaktı toprağın buğusundan bembayaz bulutlara… Yolcular mola verecekti yorgun gönüllerini dinlendirmek için… Hastalar şifa bulacak, sevgililer bir daha kavuşacaklardı… Mevsimler değişecekti… Ben lirik şiirler yazacaktım sana, adına en çok yakışan… Bekleyişlerin çoğalttığı sevdamı yükleyip sesime, deli gibi sevinecektim gelişine… Küllükte unutulmuş bir sigara gibi tüketirken kendini azar azar ömrüm, ben yine de seni beklemeyi sevdim…

Hiç istemedim adını unutmayı… Sesini hep sıcak tuttum yüreğimde. Yüzünü, gülüşünü bir resim gibi saklayıp gözlerime, bir kere bile ağlamadım kaybetmek korkusuyla. Hastalıklı bir düş değildi bu, saplantılı bir kara sevda hiç değil… Seni sevmeyi sevdim, gelişini beklemeyi… Diyorum ki; bir ihtimal peşinde bir ömrü savurmak ne dâhiyane ne de çılgınca… Bir panayır kalabalığında, lunapark sevincindeki çocuk gibi bekledim seni bir elimde elma şekeri, öbür elimde kırmızı uçan balonla…