Bizim çocukluðumuzda;
Sokaklar bizimdi sonuna kadar.
Oynardýk durmadan, býkmadan , usanmadan,
Körebe, seksek, saklambaç…
Oyuncaklarýmýzý kendimiz yapar,
Kendimiz oynar, kendimiz bozardýk.
Her þeyi paylaþýrdýk kardeþçesine.
Bizim için geceler:
Akþam yemeðiyle baþlar,
Yine akþam yemeðiyle sona ererdi.
Bazen, geceleri bir evde toplanýrdýk:
Gaz tenekesini üzerindeki,
Lambanýn pörsümüþ ýþýðý etrafýnda,
Kelebekler gibi uçuþur, koþtururduk.
Loþ ýþýkta aðýr aksak oyunlar oynardýk.
Gaz lambasýnýn etrafýna,
Uzanýrdýk boylu boyunca.
Önümüzde kitap, varsa defterler.
Okurduk, okurduk…
Vaktimiz boldu:
Bizi sýnýrlayan bir þeyde yoktu.
Biz baðýmlý deðildik: özgürdük.
Dizileri bilmezdik,
Çizgi film hiç görmedik.
Bizi kendine baðlayacak televizyon yoktu.
Çünkü elektrik yoktu.
Biz baðýmlý deðildik: özgürdük.
Özgürlüðü yaþadýk doyasýya.
Büyüklerimizden masallar dinledik;
Ayný þeyi onlarca: býkýp usanmadan.
Bazen masal kahramaný olduk rüyamýzda:
Nârâlar attýk, aðlayarak uyandýk uykumuzdan.
Ama biz özgürdük,
Çocukluðumuzu doyasýya yaþadýk,
Alýmlý oyuncaklarýmýz olmasa da.
Dolunay…
Dolunayýn olduðu geceler bir baþkaydý.
Tüm çocuklar,
Ay ýþýðýnda sabaha kadar oynardýk.
Sokaklar, geceler bizimdi bu gecelerde.
Buna mecburduk,
Çünkü bizim sokak lambalarýmýz yoktu…