Yeni görüntülere, farklı açılara ihtiyaç duyuyorum.Bu sıkışmışlığın ilçesinde hep aynı yüze ve soyut diye kendimi kalabalıklar içerisinde tedirgin ediyorum.Beni hastalıklı biri gibi görüyorlar.Bense içimden olmadık ve olmayacağınıda umduğum tek kişilik oyunlarımı kurguluyorum.İşte umutsuzluğum.


Daha bi’ uzak çeşitliliğimi seziyorum.Sen nerede yaşayabilirsin, yolculukları seven, verimliliğine inandığım düşncelerim.Sadece kaygı,sabır,kibir bunları sende yok sayıp yaşayabildiğimi zannediyorum.Yalnışın üzerinde açgözlü ruh yaratıyorum tüm olayım bu.Farkındayım...


Korkusuzca dalamıyorum istediğim yetenekli yollarıma.Kaybedersem.Aslında bunu seviyorum keybetmeyi.Çünkü bir ezilmişlik duygusu uyandırıyor bende ve hırslarımı görüyorum.Konuşamıyorum bu kalabalıkta eziyorlar beni hayalleri çok yüksek, oysa benim sadece düşünerek okumak.Gecelerde ve hızlı uykularımda yanımda yatan (kendim) uzun saçlarına kilitlenmek.Zoraki ağlatmak...


Çabuk değişiyorum, yoksa ahını aldıklarım hedeflerine ulaştılarmı?Aylardır sahteler hariç kalem ve gözyaşı bağdaşmıyor.Oysa sorunlu birine ne kadar ihtiyacım var bir bilseniz.Alıp isyanlarınla geçmişi öğreterek vede soyutlayarak döndürse beni başta kötülükler çoğalsa, insanlara güvenim gelse, o kadını düşünmesem.


Vücudumda ayrımcılığa yer veriyorum.Bakalım neren başına buyruk yaşayabilecek, beni etkileyecek.


Buraya kadar yazdıklarım umutlarım’ da bir sandık.Şimdi çenemi tutyorum, kızartırcasına sıkıyorum çenemi.Ağzından o kadın diyor.Yüzü yanmış (kocasının alkollü eve gelip yüzünü yaktığı) kadını düşünyorum.Ben bunun için bile yaşamalıyım.Boşlayamam.Yazmalıyım ki aslında kendi ürettiğim sorunlarımda hiç bir şey olmadığı, gerçek hayatta nedenli zorluklar bulunduğu.Acıdım ona.Fakat bir sonraki gelişinde ki gülümseme el çizgilerimi yordu.Günlerdir hiç bi’şey okumadım ve yazmadım.


Dünya yaşanacak bir yer diye düşünüyorum.Aslında ürettiğim sorunlarımla yaşıyorum.İhtiyacım var bir vücuda.Sayısızca sapkın düşüncelere.Ümitlere, aldatılmalara, elemlere...


Aslında bir sevgiliye yazmayı çok isterdim geçen yazılarımda ki gibi.Şimdi onlardan daha fazla aşığım kendime.Çünkü benim gibi birini bulamayacağım.Birinle hayal olarak’ da yatacaksam bu ben olmalıyım.Yerler dönmeli, vücudum sabit göçebelere yol göstermeli.Tahammül ediyorum kendime çünkü ben iki kişiyim.


SEVGİYLE...DOSTÇA... BÜLENT YALÇINKAYA...