SON BAHARIM SENSÝN


sonbaharda açan gül için…


Aþkýn ve hüznün mevsimidir sonbahar… Tutkuyu dindiren, araya soktuðu hasretle aþký sarartýp solduran bir mevsim… Kayan yýldýzlarýn götürdüðü insanlar gibi dalýndan düþen her yaprak bir aþký soldurur sonbaharda… Ayrýlýðý, hasreti, hüznü yaþatýr…
Sarýdýr sonbahar; serin ve sarý… Týpký ölüm gibi, týpký tükeniþ gibi, gurbet gibi, çaresizlik, umutsuzluk, özlem gibi… Týpký tutunamayýþ gibi… Ürkütücü, üþütücü, kahredicidir.
Sona varmaktýr sonbahar; yok olmanýn sýnýrýnda tükenip bitmek… Zamanýn telaþa kapýlmasý, akþamlarýn tez olmasý, sabahlarýn nazlanmasý, takvimlerin son bulmasýdýr. Ve gözyaþýdýr sonbahar; doymamýþlýðýn, kanmamýþlýðýn, yetmemiþliðin gözyaþý… Kendi gözyaþýnla ýslanmanýn çaresizliði, kendi yalnýzlýðýnda üþümenin hüznü, kendi içinde kaybolmanýn dehþetidir…
     Güneþi solmuþ bir aþktýr sonbahar; her gününü kurumuþ bir yaprak gibi yaþayan, ayrýlýða, hasrete ve hüzne bulanmýþ bir aþk… Bülbülü güle müptela kýlan þemsin etrafýnda dönen pervanenin varlýk sebebi aþk... Yakan, eriten, yok eden, sonra yeniden yaratýp ölümsüz kýlan bir aþk… Ve aþk; sona gelmiþken sana gelen aþk…
     Bir sonbaharda tanýdým seni; gökler aðlamaya hazýrdý, yapraklar kurumuþ ve her þey sararmýþtý… Sarý; ayrýlýðýn ve hüznün rengi, sarý; ürkek yüzünün, korku dolu bakýþlarýnýn rengi, sarý; seni karþýma çýkaran akþamýn rengi, vuslatýmýn, mutluluðumun, sonumun ve baharýmýn rengi…
Sarý, solgun ve kurumuþ bir sonbahardý seni karþýma çýkaran… Tutkusu dinmiþ, ateþi sönmüþ, devraný geçmiþ bir sonbahar… Karanlýkta parlayan yýldýz gibiydi gözlerin sonbaharda, kuruyup solmayan bir tek kalbin vardý ve dünyayý yalnýz umudun tutuyordu ayakta… Ellerin titriyordu, gözlerin titriyordu, yüreðin titriyordu. Rüzgar, yüzyýllardýr söylenen bir þarkýnýn nakaratý gibi aþký fýsýldýyordu bütün bedenine. Ve aþk dünyayý kuþatýyor, yaþama karýþýyor, ölüme siniyordu.
Aþk; ah aþk!… Her þeyi var eden yüce kudret… Usta bir heykeltýraþýn elindeki çamur gibi benliðimi yoðurup hamlýðýmý aldý, yaþadýðým bütün aþklar beni sana hazýrladý. Kedere bulanmýþ bir sonbahar günü ben kömür karasý gözlerinde yanarken, zaman aþka kavuþtu, sarý aþka boyandý ve hüzün aþka dolandý… Aþk beni yaratýp varlýðýna baðladý.
Ey varlýðýyla sarhoþ eden sevgili!.. Sarhoþluðumu baki kýl… Gözlerinle kutsadýðýn gönlüm, her anýmý seninle geçirmekten yücelsin… Seni severken sevmenin ve yaþamanýn tadýna varayým... Seninle olup seninle solayým, seninle doðup seninle öleyim, hep sende kalayým…
Ey sevgili!.. Bil ki; baþým sensin sonum sen, gecem sensin günüm sen, yazým, kýþým, baharým… Son baharým sensin…


LOKMAN ZOR