insanýn kendine yüklediði, mutsuzluðum ben.tüm umutlarýn kýrýlýp döküldüðü noktayým.
hissizliðiyim bir sevgilinin.nefretiyim.
aslýnda benliðiyim, kendimden öte.
ne ararsa arasýn bi insan baþka bir insanda mutlaka kendinden birþey bulur.
sokaktaki çiçekçi küçük kýzdan, peçete satan çocuða pavyondaki bir þarkýcýya, bardaki barmene, filmdeki bir roldeki aktöre veya aktriste.
dönence kavramý bence bu yüzden var.herkesin sahip olduðu bir nokta var vede bu bütün insanlarda aynýdýr.
ne yozlaþan hisler, ne yýpranan bedenler buna dur diyebiliyor.belki yarýn birgün yaþlanýnca dahi bunu hissedebilicez ki, ben yaþlanmayý beklemeden ölme taraftarýyým.uzun bir ömür gerçekten uzun, herþey tadýnda kalmalýdýr belkide.doyum noktasýna bir an önce kavuþulmalýdýr diye düþünüyorum.japon balýðý olmakta kötü çatlayýp ölmek.
iþte bu iki nokta arasýna bir ip çekip üzerinde yürümeli ara ara heyecan olsun diye zýplamalýyýz hatta.
hayat bir sirk vede bizde kendi kendini yönlendiren insanlarýz.
hepimiz yok olacaðýz, belki bugün belki yarýn...acaba hangi gün yaþama doymuþ olacaðýz.
belki de çoktan býktýk.
yine de beklemekteyiz, yaþlanmamayý ölmemeyi koþmamayý kalp çarpýntýsýný.
ben hepsiyim, yok oluþun sessiz çýðlýðý.kayýp bir bedenin ölen ruhuyum.