SOKAK ÇOCUKLARI

Sönük bir yıldızım evrende ben
Etrafımda beni sevecek hiçbir canlı yok
Yapayalnız büyüyen ve yapayalnız yaşayan biriyim
Ne bir sevenim ne de bir dosttum var
Gökyüzünde yalnız başına ölümü bekleyen
Ve azrailin beni alacağı anı dileyerek yaşayan
Tek başına ve kimsesiz biriyim ben
Hayatın acımasızlığını görmüş
Her türlü silleyi yüzünde tatmış
Hep itilip kakılan ve herkesçe hor görülen
Evi ve yurdu olmadan bir köşede
Gecenin soğuğunda her gün ölümü bekleyen yalnız bir adamım
İşte budur benim hikayem
Çaresizlik içinde çocukluğunu yaşamış
Güzel dünya nimetlerine hiçbir zaman yaklaşamamış
Berbat bir yaşamın içinden güzel bir dünya yaratmayı hayal eden
Çocuksu saflığıyla birlikte hayata bakan
Ama kötülüğün saflığının güzelliğine kapılarak
Yitik hayatını kuytu bir köşede bitiren
Terk edilmişliğin verdiği acıyla yaşayan yapayalnız bir çocuğum ben
Ve hala çocukluğunu yaşayamamış koca bir çocuğum ben
İşte yine çöküyor gece
Ve ben yine çocuksu saflığımla karışıyorum kötülüklerin arasına
Ve yine kıyıyorum iyi yüreklilerin canına
Kimseler beni bulmadan kendi canıma da kıyarak
Yaşadığım sokaklarda teslim oluyorum azraile
Ve öyle sessizce yok oluyorum
Herkesin her gün görüp de tek bir selam vermediği
Ama an gelip acıyıp ağladıkları gibi
Sessizce soğuk betonların üzerinde ölümün sıcaklığını yaşayarak göçüyorum dünyadan
Tüm sokak çocuklarının sahibi olarak…