ALIŞTIM YOKLUĞUNA...

Bir bakış bir gülümseyişti senden dileğim
Yanımda olup gözlerinde hayatı görmekti
Ellerini tutup can vermekti atmayan kalbime
Dudaklarındaki zehirde aşkı tatmaktı sonsuzluğuma kadar
Seninle birlikte yaşayıp yine seninle son olmaktı isteğim
Karşımıza denizi alıp martıları elimizdeki simitle besleyip
Yüzünde çiçek gibi açan gülümsemeye
Hayatımı adamaktı benim hayatım
Ben hep seninle birlikte var olmayı diliyordum
Ve şimdi ise sensizliği tadıyorum
Karşımda salınan deniz, havada uçan martılar
Sokakta salına salına yürüyen süslü püslü kızlar bile
Çare olmaz yüreğimdeki yokluğuna
Ama alıştım seni sevsem de yokluğuna
Yüreğim ve bedenim yokluğunda üşüse de
Ne yapayım be sevdiğim ben seninle sıcaklığı tadıp
Yokluğunda yüreğime kara kışları yaşatsam da
Alıştım dört mevsimi yaşamaya
Alıştım varlığına da yokluğuna da
Sen görmesende yokluğunda çektiklerimi
Ben sensizliğimde oradan oraya savrulsam da
Yaşıyorum yine de bildiğim gibi
Aklım, fikrim senin yanında olsa da
Karanlıkta kalan hayatımla birlikte
Senden uzaklarda da olsam görüyordum suya düşen gözlerini
Gözlerimde yaşattığım hayalinle
Savrulup gidiyordum oradan oraya
Ne olduğumu ne yaşadığımı bilmeden
Hatırımda yalnız gözlerini yaşatarak
Yitiyorum karanlık bir köşede sessizce ve sensizce...