GÖNLÜMÜN MEYVESİ

Bir yolculuk gibiydi seni sevmek
Şarkılarda yaşamaktı
Gözlerindeki parıltı da
Yolun sonunu görmekti
Şimdi ellerim ellerinden yoksun
Kalsam da bu şehirde
Yüreğimin hüzün tarlalarına
Keder tohumları serpiyorum
Onları gözyaşlarımla suluyorum

Zaman geçiyor ve büyüyorlar
Aşkımın ağaçları gökyüzüne doğru
Ağaçlarımın meyvelerini tek tek toplayıp
Gönlünün sepetine atıyorum
Gönlün beni hatırlasın diye
Ama hatırlamıyorsun

Senin için orman yaratsam da
Şimdi o ormanda sensiz ve sessiz yürüyüp
Yolculuğumu sonlandırıyorum
Müsait bir yerde
Son durağa varmadan önce inerek
Hayatıma atılan kementle birlikte
Bağlıyorum kendimi ölüme
Denize atlayıp soğuk sularda boğularak

Sen beni hatırlamasan da
Hatırlayanlarımın göz yaşlarıyla
Ve ağaçlarımın meyveleriyle birlikte
Sonsuza dek güzel hatırlanarak
Gidiyorum Allah babanın yanına...