KAL GÖZLERİMİN YAŞINDA

Yitiyorum bir kuytuda
Ardımda bir tek anacığım kalır
Ama ona da bir şey kalmaz ki
Borçlarıma mahsuben
Alır koltuğumu kasap
Televizyon bakkalın dükkanına gider
Buzdolabı manavın evinde yer bulur
Benim biricik anama
Ancak boş odalar kalır

Benim aşklarım, anılarım, dostluklarım
Her biri boş odaların bir köşesinde
Unutulmaya yüz tutar
Ya yazdığım onca şiire ne olacak?
Boşver onlarda gitsin mobilyacıya

Anam bakamasa da ele güne
Ne yapsın canım anam
Buzdolabında yiyeceği yok
Öyle ya buzdolabı manavdaydı
Üstünde oturacağı bir koltuğu yok
Doğru ya koltuk takımı kasaba gitmişti

Aldırma anacığım
Varsın evler, katlar başkasının olsun
Benim evimde ne buzdolabımda yiyeceğim
Ne oturacağım koltuğum
Ne de izleyeceğim bir televizyonum var
Ama olmasın sen yanımdayken

Sen beni sancılarınla birlikte
Çıplak doğurdun bu dünyaya
Bak şimdi çırılçıplak
Gidiyorum beni alan dört kollu da
Ama sen beni doğuran dünya güzeli annem olarak
Kal gözlerimin yaşında
Bir hatıra olarak…