Güneş yüzüme vuruyor, gözlerimi yavaşça açıyorum. Elimle Kaan'ın yastığını yokluyorum ve evet, gitmiş. Kesintisiz şekilde uymanın verdiği rahatlıkla dudaklarımda küçük bir tebessüm beliriyor. Kalkıp yüzümü yıkıyorum ve aynaya baktığımda kendimi görüyorum. Çok değişik, uzun zamandır ilk defa kendimi görüyorum. Gerçekten tüm hatlarıyla yüzümü inceliyorum ve uzun zamandır yüzüme bu denli dikkatli baktığımı hatırlamıyorum.
Aşağı iniyorum kendime bir kahve hazırlayıp maillerime bakıyorum. Okunmamış maillerimin sayısı tavan yapmış durumda. Bir sürü var, bir sürü... Ama çok yorgunum ve şu an onları okuyacak durumda değilim. Ancak gözüme mail takılıyor. İş yerinden gelmiş. Sayın Beren Türkoğlu diye başlıyor. Sanırım bunu okumalıyım.


Sayın Beren Türkoğlu,

Dergimizin 100. sayısı nedeniyle düzenleyeceğimiz özel kokteyl ve seminerde bulunmanız gerektiğinin farkındasınızdır. Seminerde sizin gibi başarılı ve göz önünde bir yazarımızın konuşma yapması gerektiğini düşünüyoruz, umarım bu sizin için de uygundur. Bir konuşma hazırlamanızı rica ediyorum ve dergimizin 100. sayısında size ait 10 ( 4 tanesi resim olmakla birlikte) sayfa bulunduğunu da belirtmek istiyorum. Sayfalarınızı tamamlayıp 5 gün içerisinde dergiye getirirseniz memnun olurum. Saygılarımla.

Personel İşleri Yöneticisi
Azra Akduman.


Ah, ne güzel bir haber. Eşimden ayrılmak istiyorum, az sonra bunu onunla konuşmaya gideceğim ve dergimin 100. sayısı nedeniyle bir konu bulup bu konuyu 6 sayfa yazı, 4 sayfa fotoğraf olarak dergiye yetiştirmeliyim. Ve bunun için sadece 4 günüm kalmış.

Hazırlanıp evden çıkıyorum ve Kaan'ın iş yerine doğru gidiyorum. Ne diyeceğim konusunda hiç bir fikrim yok. 'Hey Kaan baksana ben senden ayrılmak istiyorum.' Bundan daha kötü bir şey olamaz herhalde.
Taksiyi tam iş yerinin önünde durdurup iniyorum ve koskoca binanın önünde durup bu devasa binayı süzüyorum.
İçeri girdiğimde önce bir kaç kişiye gülümsüyorum ve sonra danışmadaki 'sekreterimsi' kıza Kaan'ın burada olup olmadığını soruyorum. Buradaymış. Asansöre binip 18. kata basıyorum ve nefes alışımın hızlandığını fark ediyorum. İniyorum, Kaan'ın odasına doğru yürüyorum, sekreteri Gülsüm'e gülümsüyorum, bir el hareketi yaparak geldiğimi Kaan'a söylemesine gerek olmadığını belirtiyorum. Kapının önüne yaklaşıyorum ve Kaan'ın sesini duyuyorum, telefonla konuşuyor.

-Aah, yapmayın ama dün gece gelemezdim. Eşim evdeydi.

Sesi kısılıyor.

-Biliyorum ama gündüz de çok işim oluyor. Biliyorum sizi yordum, dün gece size geleceğimi söyledim ama elimde değil haberi olmasını istemiyorum. Adı üstünde, gizli bir iş bu.

Hey, Hey. Neler oluyor. Sanırım aldatılıyorum. Bu hem iyi hem de kötü bir şey. İyi, çünkü ondan ayrılmam kolay olur ve bir sebep bulmuş olurum. Kötü, çünkü ondan ayrılmaya gelmiş dahi olsam aldatılmayı hazmedemem.

-Kırmızı istemiyorum dedim defalarca. Beyaz daha güzel duracaktır. Onun içinde hayal ediyorum da...

Gülüyor. Yok artık bir de iç çamaşırı muhabbeti mi yapıyorlar.

-Biliyorum daha pahalı ancak değer, öyle değil mi? Her şey çok güzel olsun istiyorum. Uzun zamandır böyle bir şey yapmadım ve bu... Bu, çok heyecan verici.

Ah! Şimdi kapıyı tekmeleyebilirim.

-Peki bu gece son kez olmaz mı? Bundan sonra hep gündüz geleceğim ama bu gece son kez sizden rica ediyorum. Zaten evinize yakın değil mi? Lütfen Zeynep Hanım.

Zeynep mi? Tamam artık bu kadarı da yeter.
PAT. İçerideyim. Onu bastım. Telefonda aşığıyla konuşurken hemde.

-Teşekk... Beren? Kusura bakmayın kapatmalıyım.

Gözümün içine bakıyor ve utancından yerin dibinde olmalı ki kıpkırmızı oldu.

-Beren? Senin ne işin var burada?
-Seninle konuşmaya gelmiştim ama anlaşılan senin mühim işlerin var. Gece!?
-Saçmalama senden daha önemli ne olabilir?
-Kaan, yapma ama. Bir haltlar karıştırıyorsun çok belli!
-Tamam, tamam. Sakin ol her şeyi anlatacağım.