Kolumdan tutarak beni içeri doğru çekiyor. Tepki veremiyorum, ondan bunu beklemezdim. Resmen şoktayım. Yavaşça Kaan'ın sandalyesine oturuyorum. Başımda dikilip çenesiyle oynuyor. Evet, kesinlikle beni aldatıyor. Kaan ne zaman bir sıkıntı ve düşünce halinde olsa çenesiyle oynar.
Onu sorgularcasına yüzüne bakıyorum. Dudaklarını, gözlerini, burnunu ve mimiklerini süzüyorum. Konuşmak için ağzımı açıyorum, olmuyor.

-Kaan.
-Bak sandığın gibi bir şey değil. Biliyorum tüm konuşmamı dinledin ve farklı anlamlar yükledin. Yani ben olsam bende öyle yapardım sanırım. Gece, Zeynep Hanım, eşim evdeydi, bu gece olmaz mı...
-Evet kesinlikle! Bak Kaan, eğer... eğer sen beni... yani söyleyebilirsin. Eğer sen beni şey yapıyorsan, şey...
-Seni aldatmıyorum.
-Zorluk çıkarmayacağıma söz veriyorum.
-Seni aldatmıyorum!
-Hemen boşanırız ve... Ve hiç bir şey yapmadan çekip giderim.
-Seni aldatmıyorum lanet olası! Sadece sana bir hediye almak istemiştim ve, ve elime yüzüme bulaştırdım! Seni aldatmıyorum! Senin neyin var!
-Ha ?

Nasıl yani? Beni aldatmıyor muymuş?

-Bir araban olmadığı için sana yeni bir araba aldım. Ama sadece kırmızı rengi vardı ve senin beyaz sevdiğini bildiğimden beyazını sipariş ettim. Arabayı görmek için galeriye gitmem gerekiyordu ve gündüz çok işim olduğu için iki gece boyunca sen uyuduktan sonra galeriye gittim. Ancak dün sen evdeydin ve gidemedim, bu yüzden Zeynep Hanım biraz kızdı. Hepsi bu.
-Yani... Sen beni aldatmıyor musun?
-Saçmalama Beren.
-Kaan ben buraya sana bir şey söylemeye gelmiştim aslında...

Sanırım ayrılmak istediğimi söylemenin tam zamanı değil ama, ama yinede söyleyeceğim. Bitsin artık.

-Ne söylemeye gelmiştin?
-Ayrılmak istiyorum.

Bir dakika. Ne kadar rahat bir şekilde söyledim. Üstelik hala bayılmadım ya da kalp krizi geçirmedim. Üstelik kendimi kötü de hissetmiyorum. Ne bir vicdan azabı ne de bir üzüntü.

-Efendim?
-Duydun işte. Ayrılmak istiyorum.
-Beren? İyi misin sen? Seni aldatmıyorum.
-Aldatmanla alakası yok! Ben zaten buraya bunu söylemeye gelmiştim ve,... Yani, işte ayrılmak istiyorum.
-Neden? Ne zamandan beri?
-Aslında ne zamandan beri olduğunu bilmiyorum. Bu kararı kendimi mutfakta ağlarken bulduğumda kesinleştirdim.
-Neden Beren!? Birbirimizi seviyoruz?
-Evet, seni seviyorum ama bundan daha ötesi yok Kaan. Evlendiğimiz zamanki gibi değilim. Sen benim dostumsun, arkadaşımsın, sırdaşımsın, birlikte gülüp eğlendiğim bir insansın ama, benim eşim değilsin artık. Biz eş değiliz, seninle birbirimizi tamamladığımızı düşünmüyorum ve evli kalmak için yeterli olan sebepler yok. Aşk yok.
-Ben senden boşanmak istemiyorum.
-Ama ben istiyorum.
-Seni kaybetmek istemiyorum.

Gözleri doluyor. Ayağa kalkıyorum ve yüzünü ellerimin arasına alıyorum.

-Saçmalama. Beni hiç bir zaman kaybetmeyeceksin. Ben senin hep yanındayım ve yanında olmaya devam edeceğim. Boşanıyor olmamız beni kaybedeceğin anlamına gelmez. Sadece artık aynı evde kalmayacağız.
-Gerçekten seni kaybetmeyeceğime söz verir misin?
-Söz veriyorum Kaan. Ben hep yanındayım. İstediğin zaman, istediğin yerde seninle olmaya devam edeceğim.
-Eğer sen bu şekilde mutlu olacaksan ve artık... Artık bana aşık değilsen. Pekala. Boşanalım.

Sarılıyoruz. Ve gözlerim doluyor, ama mutluyum. Yavaşça geri çekilerek çantamı alıyorum ve kapıya yöneliyorum.
'Akşam görüşmek üzere!' diyorum. Şaşkınca bakıyor. 'Boşanana kadar evliyiz.' diyorum ve gülüyorum. O da gülüyor ve başıyla onaylıyor.
Artık üstümde hiç bir yük kalmadı. Sanırım şimdi işe gidebilirim.