Dedem de anlatýrdý bir þeyler. O vakitler çocuktuk dinlemezdik. Toplandýðýmýz radyo baþýnda cazýrtýlý seslere karýþan “ arkasý yarýn”lar varken onu kim umursardý ki. Boðazýn iki yakasýný bir araya getirecek köprü tamamlanmak üzereydi. Kardeþimle, hiç unutmam þimdiki giþelerin önünde hatýra fotoðrafý çekinmiþtik. Omuzlarda karþýlýklý sarmaþ dolaþ atýlmýþ kollar, damalý o biçim pantolonlar! Ve objektife poz verirken yüzünde donup kalan gülümsemesiyle komik görünüþlü kardeþim. Biz kakara kikiriler arasýnda gülüþürken resme, dedem sokaða bakan penceresinden homurdanmasýný sürdürürdü,
“ Caddeleri asfaltlýyorlar yine. Parke taþlarýna ise hiç acýmýyorlar. Yakýnda kamyonlar, chevroleler cirit atacak buralarda. Motor gürültüleri, egzoz atýklarý yalayýp yutacak her þeyi.”
Büyükannem radyonun kurcalanmasýna dayanamaz gelirdi hemen yanýmýza. Özellikle de cazýrtýlar yükseldiðinde. Örgüsünü örerken bakýþlarý radyosunun düðmeleriyle oynayan ellerimizi kollamaktaydý. Ýpek bir kumaþla örtülü dururdu sehpa üzerinde. Büyük annem her ne kadar daha sonra gözünden sakýndýðý o radyoyu kýrmýþ olsak ta üzücü tek kelime etmemiþti yüzümüze ve ne de ayný akýbete uðrayan diðer öteberiler için.
Taþý topraðý altýndýr diyerek memleketin dört bir yanýndan gelen insanlarý hatýrlýyorum. Derme çatma yapýlarýn þafakla birlikte, akþam top oynadýðýmýz çayýrlýklarda mantar gibi bitiveriþini de. Yoksulluðun adým baþý kol gezdiði kirli sokaklarýyla bize yabancýlaþan koca þehrin çýplak tepelerine çöreklenmiþ, fabrika dumanlarý. Çamur içinde, þurada burada koþuþturan o çocuklar. Küçükyalý’mýzýn erguvani kýzýllýktaki günbatýmlarý artýk pembemsi hayallere esin kaynaðý olabilecek midir yeniden? Burasý, Ýstanbul ahh, be çocuk! Benzeri görülmemiþ nasýl bir yaþam kavgasýnýn verildiðini bilseydin eðer, merak ediyorum, takýlýr mýydýn gerçekten büyüklerinin peþine? Kim bilir bakarsýn haklý çýkarlarda, sen de buralarda adam oluverirsin birden. Olta ucunda sallanan karagöz ve lapinalardan gözlerin hani nasýlda sevinçten parlardý! Limon kasalarýnýn titrek ateþinde teneke levhalarda piþmesi beklenen midyeler..Çocuksu, neþeli zamanlardan belleðe düþülen tek tek, tüm o kayýtlar.
Çok þükür ki ömürleri yetmedi þehrin büsbütün deðiþen çehresini görmeye. Parke taþlarýnýn sökülmesine hayýflanmakla yetindiler yalnýzca ve tramvaylarýn seyri seferden kalkýþýna. Gramofonu onlarda unutmuþ ve sinemalarý kanýksamýþlardý ama ya Iphone’lu bugünler bilemem ne ifade ederdi kendilerine!