Bu hayat nasýl bir divane dolap anlamadým ya Hû... Ne þimdi geçmiþe benziyor; ne gelecek þimdiye... Yaþadýklarýmýz yaþamýmýz olurken, yaþlanýyoruz hiç anlamadan. Ne olduðunu çözememiþken daha uykuya dalýveriyoruz, beþikteki bebek misali... Aðlasak mý, sevinsek mý, kalkýp ayaða çýrpýnsak mý? Ne yapalým, nasýl edelim derken, dönme dolap sersemletiyor ruhumuzu da kapayýveriyoruz gözümüzü derin uykuya... Gözler ötelerden geçiyor, yukarýya dönüyor özenle...
Dönüyor iþte dönme dolap... Ýnenler; binenler... Sýra bekleyenler... Ne yapsak bilemiyoruz biz de... Zevkini çýkaralým derken unutuyoruz ayaklarýn yere bastýðý zamanlarý... Unutuyoruz asýl bizi… Aslýnda heyecan verici deðil mi? Gidiyoruz iþte, büyüyoruz... Ýnsanlar küçük küçük kalýveriyor yanýmýzda. Gözlerde efsunlu birer bakýþ, izliyoruz tüm alemi oturduðumuz yerden... Hem bak gittikçe yükseliyor, büyüyoruz iþte... Büyüðüz artýk herkesten, büyük…
Dönüyor dönme dolap… Durmuyor hiç; durdurulamýyor…
Döndükçe dönüyor… Yükseliyor, büyüyor… Ama ama… Oysa öyle deðilmiþ meðer... Biz büyümüyormuþuz; ya da onlar küçülmüyormuþ; uzaklaþýyormuþuz sadece... Alemler mi ufalmýþ, yoksa biz mi göremez olmuþuz ki artýk... Yýldýzlara özenip 'yukarý, yukarý, daha yukarý' diye çýrpýnýþýmýza ise dönme dolap bile gülermiþ kendince. Özgürüz sanýyoruz hani bazen o saç teline muhtaç bedenimizi...

Dönme dolap hep dönüyor... Dönme dolap hep döndürüyor... Sonra yine aldýðý yere býrakýveriyor iþte. Ayaklar yine dalýyor kara topraða ve insanlar yine büyüyor bizim kadar... “Büyük deðilmiþiz” diyemediðimizden de “Küçük deðillermiþ meðer” diyebiliyoruz. Sözlerimiz, dilimiz, beynimiz karýþýyor aslýnda... Baþýmýzý döndürmüþ meðer dönme dolap bizim... Eðlenmiþtik, çok sevmiþtik ya...
Ah, dönme dolap! Vah, dönen harap! Döneceðiz sana yâ Çalap…