"Yazmak, aslında hiç de yazmak istemediğin gerçeğini ertelemenin en sanatsal yoludur." – Charles Bukowski"
"Yazmak, aslında hiç de yazmak istemediğin gerçeğini ertelemenin en sanatsal yoludur." – Charles Bukowski"
Kim söylüyordu içimde isyanlar çıkartan bu mahkumların cezalarını arttırmamı ? Peki kim söylüyordu onların yerini boşaltmadan yerine (onları daha da azdıracak) mahkumlar yerleştirmemi?
Bu yüzden küçüklükten beri sevgi ve saygı beslediğim yazarlığa ulaşamıyorum belki de. Belkide altına imzamı atmadan sergilemeliyim sanatımı...
yaşamın içinden bir yaşam seçtik kendimiz için seçtiklerimizi sevgimizle yoğurduk ,
sabrımızı koyduk , çılgınlıklarımızı yarıştırdık , anlayış gösterdik saygı duyduk birbirimizin yaşamlarına
ve benim içimde o yeşerdi onun içinde de ben yeşerdim
içimizde bir orman gizliyorduk, dışımızdan ırmaklar akıyor her buluştuğumuzda
“Kurallar bozmak için vardır.” diyerek alaya alır, işin ciddiyetinden ne kadar uzak olduğumuzu gösteririz. Kurallara uymak, sanki başkasının görevidir. O kurallar bizim dışımızdakiler için geçerlidir.
aşka bi kere tutulan yanar , bir kere tutupda bin kere yananlara yardım etsin allah.
Nedenin okunmadığını veya okuyupta anlayamadığımız pekçok konuların varlığı veya çokmu saçmalıyoruz? Yoksa olmayan bir şeyin arkasındanmı koşuyoruz? düzeltiyorum koşuyorum.....?
Hiçbir silüet hayatının kendi arenasında dövüşmüyor, kendi aynasında kendine gözükmüyor. Sahte yaşamanın sırrı bu olmalı,ve sahte ölmenin....
gelme dediği yarının üzerinden yıllar geçti, sonunda her şeyi göze alıp, gittim ona...
mezarının üzerindeki otları yolarken dikenler takıldı elime, eve dönüp saatlerce ağladım...
Eski sevdalarını unut bir tanem.
Yenisini en güzel şekilde yaşamak için.
Yoksa sen de eskiyeceksin.
Gurbet kelimesi yoktu haznemde. Gitmene ihtimalim yoktu. Zamansız gidişinin tesellisini bulamadım ellerde...
Sen hiç ateşböceği gördün mü? sorularının dönüp dolaştığı zamanlar ama ben daha henüz kaz hikayesini duymamışım. İlk öpücük manzaraları ancak ama ancak film sahnelerinde canlanıyor benim için.
Gidersen; yarım kalır resmim. Boyalarım biter, kalemim yazmaz olur. Kelimelerim mahkum kalır kuytu köşelerde
Korkuyorum hemde çok korkuyorum.. Kabuk tutmuş yaramın kanamasından,canımın bir daha acımasından ölesiye korkuyorum
Artık dayanacak gücüm yok,yeni bir aşka açabileceğim sımsıcak kucağım yok.. YOK YOK YOK !!!
Artık yanlış yüzler ve silik kelimelerle dolan çöp bidonum olmayacak ve yıldızlarda aramayacağım sevgi umutlarında ötesinde demiyeceğim
Hiç mutlu filozof tanıdınızmı? Yada neden insanlar hep mutsuzlardan feyz alırlar?
Saydıklarım, sevdiklerim hepsi yanımda. Oysa içimde derin bir hengame. O kadar derin ki kimse farkında bile değil. Üzülmediğim tek konu ise bu. Dostlarımın çokluğu. Gerçek dostlarımın. Ve farkındasızlıkları. Üzülmek insanidir. Birisine üzülüyorsanız belkide melekliğe en yakın anınızdasınız. Aksine üzülünülmek acıdır, kahırdır, ölüme en yakın olduğunuz andır. Ölüm ise
Ağır yanlarından hükmetmeyi bilmez kırık bir megaloman yada hafif mani depressif çıkıntılara saplandığım olmuştur. Şartların ağırlaştığı nefeslenme ortamlarında bu özellikleri taşımayan hemen hemen yok gibidir aslında...
