"Her sabah yeni bir sayfa, her kelime hayatın anlamını yazmaya başlar."
"Her sabah yeni bir sayfa, her kelime hayatın anlamını yazmaya başlar."
Günler günleri telaşla kovalıyor, aylar ayları takiple kapatıyor. Fakat yüreğim yırtıldığı, rüyalarım kırıldığı halde yine yoksun. Yoksun kalan hicran derdimle, sensizlik sessizliğinde karanlığın giysisini giyen gölgeni arıyorum.
Ben aşkı anlatırdım; sen olmayınca aşkım yarım... Ve sende kaldı tüm inandıklarım...
İçimde bir yer, beni sana doğru çekiyor; ya da bana öyle geliyor...
insan her damlada iniş ve çıkışlar yaşar. neden mi ? çünkü her insan bir liman arar ve bulana kadar çabalar buluncada kaybetmek istemez ...ama bir gün : elinden kayıp giderse yok olursa ölür ,ölümü göze alır . ah ah
Benim için senin hakkında ne dedikleri hiç önemli değildi, ben tanıdığım insanı sevmek istiyordum, herkes her şey için, herkes için bir şeyler söylerdi, umurumda değildi. Seni yine de yanlış tanıdıklarını seni tanıdıktan sonra (acaba hakikaten tanıyabildim mi yahu) görüyordum, sen görüldüğü kadar neşeli değildin, mutlu değildin her şeyden
Sarılıp yatarız birbirimize. Sanki, gece bizi birbirimizden koparacakmış gibi. Sonra, kollarımız uyuşunca ister istemez birbirimizden ayrılırız
Varlığında yokluğuna hasret bir hıçkırığım boğazında düğümlenen...
Uyku gözlerimden akıyordu. Kulağımda, yine seslerin en güzeli, düşe(yazdım) kendimi... Gecenin, garip bir türküsü var. Duymak denilen eylemin, hakkından gelenlerin kulağına çalınıyor. Uyku, düşe sarılmış; gecenin ninnisi ile seyrediyor.
Olmayanlar olması gerekenlermiş... Tek telli bir saz gibiydim ve akorsuzca çalınıyordu hayatım!
İstemesemde zorla dinletiliyordu bana;
Acı bir gülümsemeyle alkışlanıyordu olmayanlar, küçümseniyordu olması gerekenler. Bana göre ise; hiçbirşey olmuyordu.
Ama dedim ya;Duygularım baskın çıkmıştır mantığıma.Ve eminim;Yüreğimin sesi,hiçbir zaman otorite boşluğu yaşamayacaktır mantık karşısında…
Bir gün büyüdüğümü anladım ve bir ada kurdum kendim için masmavi derin sular ortasında yeşilliğiyle gözleri çivi yapıp kendine çakan,küçük-şirin bir adaydı yüreğimde ve benliğimde canlanan nadide varlık…
En kötü gidiştir sessizce olanı. Arkanda bir cümle bırakmadan gitmektir. Bir hoşçakalı bile bırakmamaktır geride. Gidişin soğukluğunu katmerler işte o derin sessizlik. Çünkü acılar sessizlikte büyür. İnsan yalnızlığının sessiz doğasında boğuşur acılarıyla. Ve sesleri azaldıkça yüreğinin acıları çoğaltır zaman...
Sen-Ben=Biz
Ben=Sen+Ben
Sen-Ben=Sen+Ben
sen gidersin... 2Ben=0
Ben=0 ben bir hiçim...
