"Kelimelerin gücüyle dünyaları değiştirin."
"Kelimelerin gücüyle dünyaları değiştirin."
Eğer gerçekten seviyorsanız ve cesaretsizliğinizin asıl sebebi korkularınız değil de engellerse, kaldırın onları ve kendinize aşkı armağan edin. Ancak cesaretsizliğinizin sebebi korkularınızsa; onun o kişi olduğundan şüpheleniyorsanız, unutun gitsin onu. Unutmayın ki aşkta şüpheye yer yoktur!
Mevsimlerden hazansa hele bir de ve yakışıyorsa hüzünler hazana buna da alışır elbet dersiniz zamanla…
Her soluğunda yıldızlar sevişmeli gözlerinde. Her gözyaşında yetim ceylanlar boyun büküp umutlar vuslata bürünmeli ılık nefesinde.
herkes için bir ayrılık yırtar geçer ömrü..İşte o ayrılıktı bir kitapta can bulan sana Ezra diyebilişim...Güle Güle Ezram...
aşkın hiçlikle ilişkisinin içeriğinin ne olduğu sorusunun yanıtını arama çabası
'25 senelik taş kesilmiş ağlayan melekler bilirler, yollarım kısa, güneşlerim sönük, gökyüzümde gözyaşlarım yağmura dönük, pişmanlığım fayda etse son nefeste ben bana can veren ruhumu teslim ederken yaradana aheste aheste, bil ki tek kanadını kırdığın bir kuşum '
Hiçbirşeyi algılamıyor yüreğim,bildiğim tek doğru sensin.Sana uzanıyor her gökkuşağının o esrarengiz renk karmaşası.Bakıyorum herkes birşeyler yazıyor. Yazdığını okuyacak vakit bile bulamıyor...
Sen bana benziyorsun. Bir yanın hep kırılgan, hep gölgelerin arasında yaşayan, çaresiz. Bir yanın küçük çocuk, duyarlı dokunuşların değerini bilen, her sevdanın ince devinimlerini ölesiye yaşayan, sevimli serseri.
Sevdiği kişiyi kaybeden ve sevmekten korkan birini yaşadıkları.
Günün en sakin zamanlarında hoyrat bir alışkanlığa terkettiğim hatıralarımı çalıyorum aşktan yana . Serenad öykünmelerinde paranoya kurgularına gömülüyor tutkularım...
Aşkı öğrenmek ancak dinlemekle mümkün. Sadece seyretmek, bize içi boş aşklar yaşatıyor. Aşk görmeden yaşanabilir, ancak dinlenmeden yaşanmaz.
(Teninin kokusunu, özlerim tabii ben. Ama sevinirim, bir başkası benim kadar içine çekemez.) Büyümeye devam etmeliyim..
Çeken ve iten, karşıt ve aynıydılar. Korkak ve deli cesurdular. Ne gülmek kadar iyimser, ne ağlamak kadar kötümserdi yaşamları. Zıtlıkların ortasında bir yerdeydiler. Aslında, hiçbir yerdeydiler. Olmak istedikleri “hiçlik” aralarda bir yerlerde olamazdı çünkü.
