"Bugün salı mıydı? İnsan, bir ömür boyu kendini kandırıp duruyor, günü bile doğru bilemiyor." - Franz Kafka"
"Bugün salı mıydı? İnsan, bir ömür boyu kendini kandırıp duruyor, günü bile doğru bilemiyor." - Franz Kafka"
Henüz arayan yok, zaman hızla ilerliyor. Bir, iki, üç saymakla başlıyoruz her dokunuşta alevlenen merdiven altı hikayelerine. Kimse kimseyi kolundan çekip götürmüyor. Kimse sınıfında kendine yer bulan herkes çekip götürüyor tanımadığı her kolu.....
"Benden habesiz çikolatalı dondurma yiyeceksin, gökyüzüne-denize bakacaksın..... Delicesine sevdiğin o renge gömeceksin gözlerini....."
Başında kavak yelleri esenlerle, kavak yellerini savuşturanların en azından kıyısına uğradığı ya da uğratıldığı bir limandır aşk kapısı.
Bu kapı gönüldendir. Giriş ve çıkış ancak kalpten geçer. Eğer gönlün kapısı nazikçe, edebine uygun, cesaretle çalınırsa kapının açılması kolaylaşır ve misafirlikten ev sahibi konumuna geçilebilir. Yok, eğer
Yeni açtığım beyaz sayfaların üzerindeki ilk yazıdır senin gönül yazın…
Yeni kurduğum çocuksu hayallerin başrolü senindir…
“Hani bana sık sık sorardın ya.?. Yeniden dünyaya gelsen ne olmak isterdin “ diye o zamanlar susar cevap vermezdim.
İşte yıllar sonra cevabım : Ben aslında sen olmak isterdim….
Suskun gecelerin bir ömre denk düşmeye başlamasıyla dağılan bütün umutlarım, çok uzaklardan şarkılar söylüyorlar sanki yalnızlık şehrine. Ki o şarkılar acımasız ağlatıyor yalnızlığı, sonsuza kadar sürecekmiş gibi sanki. İnsan kendinden korkmaya başlıyor.
Hayatımda ilk defa cin-tonik içiyorum şerefine... Ne acı tadı, tıpkı sen gibi, tıpkı sana yazdıklarım gibi!
Ben böyle değildim deniz gözlüm…Acılara yelken açardım gece gün demeden.Pembe şafaklarda kızıllığa ağıtlar yakacağımı deseler inanmaz,güler geçerdim.Oysa şimdi billur kadehlerde yudumladığım hasret boğazımda düğümleniyor.
Özlemek nedir diye düşündüğümde hep sen geliyorsun aklıma; özlemenin yitirmek olduğunu işte o zaman anlıyorum.
Ne kadar çok yazsamda aşk hakkında hayatta yaşamayı beceremediğim tek şey o...
Aşkı aldatan çocukluğumda içime doğuşunla aydınlandı kendine gömülmüş kalbim. Yalan dolan aşkların toplamından daha büyük bir yalnızlıkla savruluşumda. Ellerimden tutup, sen kimdin diye sorunca gördüm, kabuslarımın başucunda duran korkularımı.
düşe düştüm
ardından gerçeğe aydım
ama anladım ki
sen zaten görebileceğim en güzel düşsün ...
