Bu hafta hiç yazmak gelmedi içimden. Belki sıcaklar, belki biraz bezginlik, belki son günlerde yaşadıklarım. Yorgundum. Ama bugün ilk defa midemde koca bir yumrukla uyanmadığım için bir şeyler yazayım dedim. Bir sürü konu yazılmayı bekliyor, ama ben konsa
Pembe beyaz sevinçler, en tatlı mutluluklar, en derin acılar, kabus gibi yalnızlıklar, hayat boyunca yaşadığımız acı-tatlı tüm duygularımız; akıttığımız her damlada gizemini korur.
Zaman hep geçecek ve ardında bir sürü iz bırakacak..Ya insanı pişman edecek nasıl da boşa geçmiş dedirtecek ya da mutlulukla ve gururla hatırlanacak..ve şairin dediği gibi..’Ne olursa olsun hiç ölünmeyecekmiş gibi yaşanacak..’
I. MISRA: KELEPİR SAATLER
Kendimi kitap raflarının önünde unuttuğum olur... Çok sayılmaz, haftada yedi gün filan takılırım kitapçılara; günde birkaç saat...
Kederlerinle ortaya çıkan dertlerin,
zayıf anında vurmaktadır seni..
Oysa ki daha dün nasıl da güçlüydün ? Ama bugün, bir anda işte, dirençsiz bir zamanda bulurken kendini
bakarsın ki girmişsin içine yalnızlığının...
Zihnimizin işin içinden çıktığı, anı aklımızla değil, bedenimizle kavradığımız o müthiş ZAMAN aralığı…Saniyeler mertebesinde kısacık ama ÇİLEK tadında.
....Bunu ben yaptım. Her başlangıcın sonunda, her sonun başlangıcında olduğu gibi. Sessizliğime sessizlik kattım!
Siz hiç bir çocuğun gözlerine baktınız mı?... Ben baktım!...
2006 yılının sonbahar aylarında tanışmıştık Sevgi’yle. Tanıştığımız yer bir hastane odası. Ben refakatçiydim O ise hasta.
"Güz güneşi nazlıdır, öyle her daim göstermez kendini. Kül rengi bulutların ardına saklanıyor şimdilik. Keyfi yerindeyse öğlene doğru bir selam eder belki..."
Geleceği önceden hissettiğine inandığım, sevdiğim birinden çok güzel bir deneme...
Gerçekler acıdır. Hayat gerçek mi acaba.
Biraz arabesk bir yazı ama dinlemeyen var mı ki...
Başlayabilmek için yeniden, yer bulabilmek için gönlümüze bin kuşu kurban etmek ister, bir seher vakti çekip gitmek. Bu hayatın tasarrufudur bizden, ömrümüzün kefaleti.Yazımız silinmez alnımızdan,sularımız hep yanar. kederimiz hovardadır tebessüm firari.
Herkesi sevmek, saymak zorunda değilim; sizlerin gösteri yapmak zorunda olmadığınız gibi.
Korkmayın siz de, haydi şimdi haykırın yüzüme, sevmediğinizi beni...
...Bu gece sanki bir dalım kırık. Penceremi açıp, gecenin bu saatinde haykırmak geliyor içimden. Bir şeyler söylemek adına değil, sadece ve sadece bağırmış olmak ve bu gece yüreğimi sıkıştığı o dapdaracık odadan kurtarmak için....
Yağmuru beklerken… ( Yine Umut)
Hayata bağlayan yegâne unsurlardan en önemlisidir Umut. Kanın damarlarda dolaşırken bedene yaşam pompalaması gibidir çoğu zaman. Bütün kayıplara rağmen derinliklerden insanın yüreğine seslenen nidadır, İlahi bir bekleyiştir. Yok olmuşken küllerinin içinden yeniden doğmaktır birazda.
Ve Umut, gök gürültüsüyle gelen
Şehirlerin de kapıları vardır, hanelerin de ,mahpushanelerin de . Kiminin yüzüne kapanır kapılar, kiminin üstüne. Yıllar geçer açılması için bir daha. Kapılar vardır eşikleri kutlu. O kapıdan içeriye adım atabilenlere ne mutlu…
Falcılar, bir operatörün özeniyle ilk önce sağ elinizi avucuna alır,
Sonra uzun uzun bakarlar,
Acaba hangi fizik problemini çözmeye çalışıyor diye düşünürsünüz?
Bir hayalet gördüğünüzde kaçmaz ve bulunduğunuz yerde çökmek vesilesiyle korktuğunuzu belli etmezseniz hayalet de size saldırmayacaktır. Onları sevin, sevginizin karşılığını alacaksınız.
