"Kelimelerin gücüyle dünyaları değiştirin."
"Kelimelerin gücüyle dünyaları değiştirin."
nokta ve virgül..size ne çağrıştırıyo? Bana da bunları çağrıştırdı.. (yazıdan) bitişim, yokoluşum değildir.bitişim geçiştir EY GÜZEL !!
bitişim, sönüşüm değildir.bitişim hasretime virgül koymaktır EY DOST !!
İnsanız ya, zamana ve yaşamın ritmine egemen olamıyoruz her zaman. Gün, nasıl isterse öyle yönlendiriyor bizi. Ne kadar dirensek de günün getirdiği iklime göre şekilleniyor yüreğimiz.
uzun sessizliklerin suclusu ates rengi yapraklarda ki hayat kirintilari midir acaba? yoksa leyla' sini arayan askzedeler mi?
Sıcak bedeni sarmanın masum şehveti, derinliğe doğru sonsuz bir dalış, gözleri bağlı, ruhuyla gören biz, yalnız o anın kokusu, en dibine dek içe çekilen, dizeleri o an oluşan, ağızdan ç
Ve açıldı perde 1978’ de. Sahnenin girişinde kör hayat zebanileri biletleri çoktan satmıştı bile. Tıklım tıklımdı hayat. Ve tek kişilikti sahne.
İşte!” dedi “Sevgi olmasa anne olunurmuydu, sevgi olmasa acılar hafifler, hastalıklar şifa bulurmuydu?” En etkili ilaç “SEVGİ” tablet, tablet değil, tabak, tabak yemeli, yedirmeliydi. Ne yan etkisi vardı, nede parayla anlınabilirdi.
Hayatınız başkaları ne der diye düşünmekle mi geçiyor? Yoksa ne derlerse desinler diyebiliyor musunuz?
Bir çocuğun kişiliği hiç kuşkusuz ki ailesi ve yaşadığı çevresi tarafından şekilleniyor. Bir çocuk, annesinden hikâye yerine komşularının hayatını dinliyorsa ilerde o çocuğun “ne derlerse desinler” diyebilmesine ihtimal yok. Etme bulma dünyası
Yaşanan acılar hiç silinmiyor insanın zihninden,üzerinden aylar geçsede ve yüzlerce yalancı kahkaha atılsada üzerine. Ve yine düğümleniyor insanın boğazında... İşte böyle bir kesit kendi yaşamımdan.......
Kayığımın yanına gidiyorum, işte orada anılarım beni boğuyor istemediğim hayallere dalıyorum.Çileden birazda...
Uzun bir yolcululuğa çıkma zamanı gelmişti artık. Yitirdiğim zamanı kovalama ve büyük sorgulamadan geçme zamanı. Kimsesiz kalanın ben mi yoksa kelimeler mi olduğunu bilmeden, yazar eskilerinin kaç para ettiğini bilmeden öylece yalın ve kendi başına. Çünkü
kalp gülümseyerek diyor ki :)) benim ilginç bir fıtratım var biliyor musunuz?
Düşündünmü bu izole yaşantın, nereye kadar sürer. Aşılmaz bir güvensizlik denizinde yüzüyoruz. Paronaya dalgaları vurdukça ruhuna ördüğün duvarları yükseltiyorsun. Aldığın haberler hep kötü.
hayat,çaresizlikler ardına saklanmış farkedilmeyi bekleyen her ne olursa olsun ümidin yitirilmediği bir kavram.....ancak yaşayarak öğrenebilirsin...
Belki bir gün ve sonrası, bir hüzne kilitleneceğiz hepimiz. Vurdukça duvarlarına hüznün çıkış çabasıyla, yanılıp dönen sesler çarpacak yüzlerimize.
Gereksizlik üzerine yazıların ikincisi, belkide uzun süre devamı gelmeyecek olan serinin ikinci yazısı...
