üzgün
Yok Birşey Her Neyse
Bakarken yüzüme titriyordu ellerin / Gözlerindeki barajlar taşıyordu gamzelerine /
Şiir > Öyküsel
üzgün
Bir Senaryoydu Bu Sevda
Kıymetini bilemediğim yıllar geçiyor bir bir gözlerimin önünden / ağlayan duvarlar ve resmindeki
üzgün
Sevdaların Ön Adıydı Ayrılık
Yüzünü öpüp okşuyorum karanlığın / Bir inat,bir hırçınlık tutturmuşum gönlüme /
üzgün
Aşık Veysel ve Necip'in Öyküsü
Aşık Veysel ve Necip’in Öyküsü / O yıllarda günümüzdeki gibi oyalayıcı eğlence araçları
üzgün
Kimsesiz Sokak Çığlığı
Sabahın beşi gibi durgun ve soğuk gözlerin. Kirpiklerinden dağılır gibi iki sarhoş. Rüzgar şiddetini arttırsa uçacak
üzgün
Bir Beden Büyük Aşk
Küçük bir atölyede başladı yalnızlığım ve kaçışlarım. / Yüreğimi kaybetmiş bir haldeyim, tek
karamsar
Biletsiz Yolcu
Aşkın en aşk hali sararsa bekle hemen oracıkta kıpırdama / Tüm çocuksuluğun aksın
üzgün
Zamanın Dışına Taşmak
Ellerini tuttuğumda, gözlerini yarı araladı. / Gülümsemeye çalışırken acısını gizlemekte zorlanıyordu.
üzgün
Kar Etmiyor Çırpınışlarım, Sessiz Gözyaşlarım!
Mezarın başındayım, hicran ile başbaşayım / Babam şimdi yanıbaşımda ve fakat fevkalade sessiz
KİTAP İZLERİ
Nohut Oda
Melisa Kesmez
Melisa Kesmez’in ‘Nohut Oda’sı: Eşyaların Hafızası ve Kalanların Kırılgan Yuvası Melisa Kesmez, üçüncü öykü kitabı "Nohut Oda"nın başında, Gaston Bachelard'dan çarpıcı bir alıntıya yer veriyor:
İncelemeyi Oku