Buna da A ah! diyor ihtiyar. Yandaki tarlayı, sahibi satacakmış. Onu alacağım. O tarlaya, kurt kuş yesin diye her türlü meyve ağacı dikeceğim. Hayırlı iş yapacağım. Hayırlı iş yapanlar sorgusuz sualsiz cennete gider, yetmiş iki Huri'yle yatıp kalkarmış, diyerek para koklatmadığı gibi sinir küpü yapıyor oğlunu. Oğlu; Evinde

hiç bitmeyecek dillerin gazabı!..

Birşeyler kaçırmış olmalıyım. Ne insanları, ne de ilişkileri anlamaya mecaalim yetmez olmuş. Ben bütün altmışikilerden tavşan olur sanırdım, meğer timsah yapanlar da varmış. En iyisi ben gidip seksenbeşten dinozor olayım...

Ya da zehirlenip ölmem umarım, geçen gece uykumda ölmeyi diledim, tek odadayım, başka yerim yok, tek oda, bildiğiniz tek oda, ölüp kalsam saatler sonra bilinir.

Nasıl bir dünyaya kaldık? Delirmek için bile izin almak gerekiyor. Nerede o, özgür deliler?

Aslında sevgili olduklarından, daha da önemlisi beraber yaşamaya başladıklarından bu yana birbirleriyle ilgili her şeyi biliyorlardı.
Birden bire olmamıştı tabi ki, yavaş yavaş öğrenip keşfetmişlerdi birbirlerini.
Ama acaba bir insan diğeriyle ilgili

Hikaye/roman kahramanlarının hayali birer varlık olduğunu düşünmeyiniz, onlar belki de anlatıcı kadar canlı kanlı yani somut birer varlıktırlar!

Cozum partiler ve siyasi goruslerde mi yoksa bireylerin kendisinde mi?

Bekir ellerindeki ekmekleri inceledi. Küflenmiş olabilirlerdi, öyleyse yiyemezdi. Sertliklerinden bayat oldukları anlaşılsa da küflü olup olmadıklarını anlayabilmesi için daha fazla aydınlığa ihtiyacı vardı.

İçeriye girer girmez arkadaşlarının masasına yöneldi:
“Duydunuz mu; dün akşam muhtarın eşi mutfakta patlıcan kızartırken tavadaki yağ alev almış, oğlu yetişip kilimle söndürmüş. Az önce kadıncağızı gördüm; neyse ki yalnızca kirpikleri, kaşları yanmış. ”
“Kim?”
“Nerde?”
“Ne zaman?

Yıllar sonra büyükler çocuklarına, torunlarına; özgür bir milletin nasıl köleye dönüştüğünün öyküsünü anlatmışlar. Ülkelerinin eski günlerine duydukları özlemi, bu öyküyle gidermeye çalışmışlar. Öyküyü anlatan büyükler; Aslında, öyküdeki memleket bizim memleketimiz. Yavaş yavaş gelen tehlikeyi görmeyen, görmezden gelen eşekler de bizleriz, diyememişler. Utanmışlar.

Bu çığlıkları duyduğum da kulaklarıma inanamamıştım. Ulu Tanrım bu gerçek miydi ? Bu sesler benim için mi çıkıyordu..

‘Ben kimim ki’ lere dönüştürelim mi? İçimiz de var olan yalnızlığımızı da önce ailemize bağlanarak, sonrada; insanın kendi özüne yabancılaşmasını sağlayan bu düzenin insanları olarak, iyi bir insan olma özelliğini yaşamın her alanında uygulayan bireylerin yaşadığı bir ülke yaratalım mı? Ha! ne dersiniz?

" Parayı veren işte böyle düdüğü çalar" demişti, babam. Ağzımdan düdüğü çektiğimde ona gülümsemiştim. Sonrasında ise bir kez daha " Düttürü düüüttt " yaptığımda o da gülmüştü. " Aferim oğlum işte böyle, bu düdüğü senin için perşembe pazarında bir tezgahta çaldım. Hoşuna gideceğini biliyordum ." demişti. Babam bir

Anahtarlar hep masanın üstünde..

Rıza'yı zar zor ikna ettim ama abim tepki gösterdi. "Yapma Cafer, benim ineklere değme, elleme, gözünün yağını yiyim. Askerliği orada yaptım. Çok acımasız insanlardır bu İstanbullular. Vallahi de billahi. Seni de Rıza'yı da hemi de benim inekleri yer bitirirler."

Realitesi içinde düşündüklerimi söylüyorum. Anayasası dışında oluşmuş bir sistem. Saygılar.

Ömür dediğin zaten başladığın ve bitişin arası bulduğun kendinde.

Bu hikayenin ilk ve ikinci bölümü tamamen kurgu ve yazarın hayal gücü ile yazılmıştır. Son bölümde yaşanan her an gerçektir. Çünkü oğlumun on dakika kalbi İ.Ü.Tıp Fak.de durmuş ve litaratürlere geçmiştir. Doktorların yoğun çabaları sonucunda oğlum yaşama dönmüştür ve şimdi üniversitede okumaktadır. Allah hiç bir anne-babaya böyle bir

\- Petrol arıyormuşsun Akdeniz de
\- Ararsak buluruz.
\- Aramayın niye arıyorsunuz?
\- Aramayalım emrin olur, ne arayalım denizden midye çıkaralım istersen, iyice dibe dalıp deniz kumu çıkartalım... Zıpkınla balık avlayalım...
\- Bak onu yapabilirsiniz...