Yetinememek, daha fazlasýný istemek bedenimin yön verdiði bir boþluðun sonucu… Söylüyorum kendime “Dur!” diye kulaklarýmdaki boþluklarda yok olup gidiyor sesim. Çýkmazlardayým. Her sokaðýn sonunda bir duvar, bir de aðaç var. Elma aðacý… Meyve veremeyen kýsýr bir aðaç… Yolumu týkýyor, sözcükler de boðazýma diziliyor. Baðýramayan bir benliðin çaresiz çýrpýnýþlarý bunlar. Biliyorum, dört bir yaným zifiri karanlýk. Kör bir bilincin içine sýkýþmýþ arýyorum. Neyi ve kimi aradýðýmý bilmeden çýkýþý bulmaya çalýþýyorum.

Çalar saatin sesi, sessizliði yararak evin duvarlarýna çarpa çarpa daðýldý. Serra gözlerini açmak istemeden saatlerce yatmayý arzuladý, kalkmadan, huzur içinde. Ýþe gitmesi gerektiðini, geç kalýrsa azar iþiteceðini bilen insanlarýn býkkýnlýðý vardý üzerinde. Neredeyse sürünerek kalktý yataktan. Yüzünü yýkarken aynadaki aksine gülümseyip, sessiz bir günaydýn gönderdi.

Kurtuluþu yanlýþ yerlerde arýyorum belki de. Kristalize bir gerçeklik olgusunda acýmtýrak bir düþ içindeyim. Hayalle hakikat bu kadar girmiþken iç içe, doðruyu bulamýyorum. Ona sesleniyorum en ücra köþelerden. Hatýrladýðým þey baðýrýþlarýmýn bir nöbet olmadýðý. Bana baðýrdýðý anda ortaya çýkan bir volkandý sözlerim. Bir ýslýk gibi keskin ve durdurucuydu.

“Düþünme artýk beni, býrakacak cesareti bul!”
Son gece böyle fýsýldamýþtý kulaðýna tatlý nefesiyle. Bilye taneleri sýralanan boðazýndan çýkmayan seslerle öylece bakmýþtý Serra.
“Býrakamam. Sensizlik bedenime acý veriyor.” dediðinde bileðine yerleþen uyuþmanýn yüreðinde yer açmaya çalýþan hiçliðin yansýmasý olduðunu hissetmiþti.
“Karþýlýklý yapalým. Ayný anda…”
“Yapamam.”
“Arkaný dönüp gideceksin ve karþýna çýkmayacaðým bir daha.”
Serra’nýn boðazýndaki bilyeler yuvarlanýp karýn boþluðuna doluþtu. Yalnýzlýk zindanýnda günün meþum sesleri ahenkle dans ederken Serra acýyla kývrandý. Kaç gece önceydi hatýrlayamadý. “Rüyamda ayaðýna dolanan sarmaþýkla uðraþtýðým gece miydi?” diye mýrýldandý kulaðýnýn ucunu tutarken.
Dolmuþa bindiðinde ayakta bekleyen insanlarýn sýkýntýlý yüzlerinde bir iyi niyet aradý. Modern insanýn soðuk suratlarý her yeri kaplamýþtý. Serra kendi arayýþlarýna onlarýn suratlarýyla yanýt bulmaya çalýþtý. Duygusuz olunca daha mý iyi oluyordu? Hissetmeyince belki acýlar hafifliyordu. O duygu dolu yüreðini hep yoldaþý yapmýþtý.
“Bu ay sekizinci geç kalýþýnýz Serra Haným!” Donuk suratlý sekreterin elinde bir zarf vardý. Konuþmadan dudaðýný kývýrarak gülümsedi. Alay, küçümseme, zafer her þey vardý bu tebessümde.
“Patron bugün bunu size vermemi istedi. Yolu açýk olsun, dedi.” Elindeki zarfý ince parmaklarýnýn arasýnda çevirip Serra’nýn almasýný bekledi. Serra kararsýzlýðýný belli etmemeye çalýþarak baktý. Sarsýlan bedeni titrerken beyaz zarfýn ucunu tuttu. Kovulduðunun resmiyeti olan zarfa kederle baktý. Boðuluyordu. Eliyle boynunu ovuþturup iþyerinin merdivenlerine oturdu. Sayýsýz dakikanýn ardýndan külçe gibi aðýr olan baþýný kaldýrmakta zorlanarak yürümeye baþladý. Ýçinde yaþadýðý buhran, uðuldayan kulaklarý; terk edilmiþ, kovulmuþ bir insanýn yapayalnýzlýðýyla hayatý karþýsýna aldý.

Topraðýn kokusu genzimi yakýyor. Çukurun içinde debeleniyorum kaç gündür. Felaketler zincirinin son halkasý geçmiþe gömülmem. Geleceðin tarifsiz hainliðini göðüsleyemiyor kalbim. Büyük bir mücadele var etrafýmda, beni gömüp yok etmenin hesaplarýný yapýyorlar. Kuyu, toprak ve ölüm üçlüsü çevremde dört dönüyor.

Serra eve kendini attýðýnda baþý çatlayacak gibi aðrýyordu. Yataða býraktýðý bedeninin ne için acý çektiðini anlayamadý. Sevgilisinin gidiþine mi, yoksa iþsiz kalmasýna mý bilemedi. Parmak uçlarýndan baþlayan uyuþmanýn hatýralarýndan çekip çýkardýðý sahnelere koþulsuz izin verdi. Sahilde el ele yürüdüklerini, dalgalarý kovaladýklarýný kalbindeki oyuklarla izledi. Ýþte olsaydý ne yapacaðýný hayal etti. Dakikalar peþ peþe akýp giderken uyuyup uyuyup uyandý. Rüyalarý karabasan gibi çöktü bedenine ve uyumak istemedi. Kaçýþý olmadýðýný bildiði halde uykuya savaþ açtý. Gözlerini dikti tavana ve sadece bir an düþünmemek istedi.
Titreþimle büyüyen dünyasý, kum fýrtýnasýna yakalanan bir kuþun çýrpýnýþlarý gibi anlamsýzdý. Gri beyin hücreleri her gözlerini kapayýþýnda uykunun aðýrlýðýný fýrsat bilip onu düþler denize sürüklüyorlardý. Serra, gözlerini kapatmaya korkarak iki üç kez kýrpýþtýrdý. Þebnem gibi parlayan gözyaþlarý usulca yanaðýnda yol buldu. Sanrý mý korkunçtu yoksa düþleri mi? Yanýtsýz sorular silsilesine ramak kala uykunun kollarý sardý ruhunu.


Rüyalarýný hatýrlayanlar þanslý derler. Ben þanslý olduðu zannedilen zavallýlardaným. Her gece ayný kuyunun baþýnda sessizce onu bekliyorum. O, ölüm meleðim. Fýrtýnanýn ortasýnda uyuþan bedenimle, onun lacivert geceden süzülmesini bekliyorum. Yankýlanan sesinin eþliðinde gelen toprak kokusu yerimin hazýrlandýðýnýn müjdesini veriyor. Uyku ölümün yarýsýysa rüya nedir? Baþ dönmesi mi yaþadýðým yoksa ecelin tatlý görüntüsü mü? Uyanýyor muyum? Ölüyor muyum? Bilmiyorum sadece düþüyorum.

SEMRÝN ÞAHÝN
HÝÇBÝR YERDE YAYINLANMAMIÞTIR.
semrince@gmail.com