Yağmur iplik iplik kaldırımlara ıslak halılar örüyor. Ve bacaklarım söğüt dalları gibi suya değiyor. Her adımda şehrin taştan kalbi: O artık başkasını seviyor diyor.

Ne hüzünlü bir sestir sevdiceğinin bir başkasına çarpan kalbi. Senin onun için akıttığın gözyaşları, yağmur sularına karışıyor. Ve bir gölge misali onun bedeni: Bir başkasının yanı başında yatıyor.

Bir değirmenin taşları arasında un ufak olan dane: Senin duygularının parçalanışını ne güzel anlatıyor. Ölmek yaşamanın ekmek arası oluyor. Onu her düşündüğünde ellerin titreyerek dudakların en acı lokmayı yiyor. Çünkü o artık başkasını seviyor.

Ah yürek kaldırımlara döşenen sen misin? Yağan yağmur altında bir bıldırcın gibi üşüyen sen misin? Neden seni bir ekmek gibi yerden kaldırıp alnına vuran yok biliyor musun? Çünkü o artık alın yazısında bir başkasının ismini taşıyor.


Off dersin yanar dudakların büzülen bir kağıt gibi. Çöpe gitmiştir kelimelerin, kül olmuştur aşkın. Sonuna kadar yaşıyorsundur hüznü. Sonbahar yaprakları gibi dökülmek istersin yerlere de, bütün ağaçlarını onun bir başkasına aşkım deyişi kesmiştir. Yoktur tutunacağın dalın. Çünkü o artık bir başkasına seni seviyorum diyor. Diyorken de seni tam ortadan ikiye bölüyor.