Erzurum’da Atatürk Üniversitesi Fen edebiyat Fakültesi’nde 4 yýl ayný sýnýfta idik. Ayný dertleri paylaþtýk. Ayný sýkýntýlara ortak olduk. Platonik aþký yaþadýk…
     Þair ruhluydu. Çýlgýn bir tarzý vardý. Bu nedenle ona “Rint” diyorduk. Farklý düþünceleri, güzel söylemleri, inci gibi dizeleri vardý. O nedenle de herkes tarafýndan “Üstat” diye anýlýrdý.
     Sivaslýydý. Suþehri’nde 1967 yýlýnda Dünya’ya gelmiþti. Mübadele yýllarýnda Sivas’a Suþehri’ne göç eden bir ailenin oðluydu.
     Üniversiteden sonra yüksek lisans yaptý. Þiir yazmaya devam etti. Hiç kopmadý þiirden. Kendini hep þiirin hizmetçisi, aðýr bir iþçisi olarak gördü. Þiirleri ve yazýlarý, ulusal gazetelerin kitap ekleriyle “Buruciye Edebiyat”, “Papirüs”, “Eliz Edebiyat”, “Kurþun Kalem”, “Þiirliçýkýn”, “Sonra”, “Mühür”, “Üç Nokta”, “Kitap-lýk”, “Yazlýkaya” gibi birçok dergide yayýnlandý. “Þiirliçýkýn” adlý þiir-edebiyat dergisini 30 sayý çýkardý.
     Þair Ýhsan Tevfik Kýrca’dan söz ediyoruz. Araþtýrmacý, yazar, þair ve edebiyat öðretmeni…
     Ýlk Þiir Kitabý olan “Dipsularý” ile edebiyat dünyasýnda bir çýkýþ yakaladý. Ýçindeki aþký, sevgiyi ve melankoliyi farklý bir bakýþ açýsý ile dile getirdi…
     5 yýl aradan sonra ikinci þiir kitabý ile geldi þiir dünyasýna… “Bedreddünem dedim, iþte zatýma bir baþka halce baktým” diyen þair, kendine ve içinde yaþadýðý topluma “bir baþka halce” bakmayý denemiþ. Bireyselliðin ve toplumsallýðýn iç Ýçe girdiði naif þiirler kaleme almýþ. Þairin son þiirlerinde belirginleþen þey, insan sevgisinden halk diline ve geleneðine baðlanan, nerdeyse onun sevgisinden kopan aþýk edebiyatýna, koþma, mani, güzelleme, aðýt, taþlamaya yanaþan, yarým benzerlikler taþýyan yerdir:
ÝSHAK
Sabah olmadan gülü övme
Akþam olmadan günü

Dolanýdurur karþý baðlarda
Bir ateþ düðünü

Yaz geçti dönüp görmedim
Üveyiklerin sana güldüðünü

Gelseydin eskisi gibi gelseydin
Gösterirdim sularýn baþaða yürüdüðünü

Gün kavuþtu el ayak çekildi
Gördük Ýshaklarýn saraya döndüðünü

Ýshak ishak ey can
Ruhuma gizinden niþane býrak
Ýshaklar çaðrýþýyor öyle deli ki gece
Tüm ölüler ayakta el ediyor sessizce

Ýçten, samimi ve bir o kadar da güzel söylemler… Çekiyor insaný Ýhsan Tevfik Kýrca’nýn þiirleri… Alýp götürüyor baþka diyarlara… Yormuyor, sýkmýyor, bunaltmýyor… Hafif… Ucu açýk sanki… su gibi saf, su gibi berrak, su gibi akýp gidiyor iþte…
Durmuyor þair… Durmadan da yazýyor, üretiyor… Bu sene üçüncü þiir kitabýyla merhaba dedi þiirseverlere… “Sevgiye Durmak” dedi son eserine… Kitabýný imzalayarak bana da sundu “Sevgili kardeþime bir ömür boyu “Sevgiye Durmak” kardeþlik borcumuz olsun…” diyerek…
Sevgiye Durmak
Kurulmuþtur evrenin büyük saati
Yürür dururuz hep
Bir masal zamaný içinde
Asýrlýk çýnarlar titreyen menekþeler
Dururlar rüzgara karþý akýl sormaya
Bilmezler ki
Yürek sorulur sadece ulu rüzgara

Ova çiçeðe
Dað börtü böceðe durur
Ovada ýslýk olur da
Yine bana döner sesim
Yapraklarýmý deðil kalbimi okur
Yedi daðýn fýrtýnasý

Yaðmur, boran, kar, kýraðý
Doðanýn ve deliþmen yaþamýn
En eski sözlüðüdür bu
Devredilir dilden dile
Suya dönüþen kalplerde

Güneþten ve evrenden daha öte
Bir ýþýk sýzar sonra
Çiçeðe durur akasyalar, erguvanlar
Ben sevgiye dururum yüzümü usulca

Dördüncü Türkoloji buluþmasý için Girne’de buluþtuk þair dostumla… Eski günlerimizi yad ettik… Þiirler okuduk, sevgimizi anlattýk… Saatlerce edebiyat, sanat konuþtuk… Yarenlik ettik…
Ne kadar da güzel olurmuþ meðer eskileri konuþmak…