Ey uzak iklimlerde yaşayan sevgili, kayalara da mı bakmazsın, denizi de mi görmezsin, hiçbir kapkara bulut da mı hatırlatmaz beni sana? Bu dünyada hiçbir yerim mi olmamış sana.
Hiçbir mısra hatırlatmaz mı beni sana, ben adını sabahlara kadar uzunca bir şiir gibi tekrarlarken. Hiç mi görmezsin ağlayan bir çocuğu, dallara takılmış bir uçurtmayı, acıyla bağıran bir yaralıyı? Hiç mi görmezsin beni hatırlatan bir çiçeği? Beni dünyandan bu kadar mı söküp atmışsın? Benim için hiç mi ağlamamışsın?
İki elin yan yana durması gibi iki gözüm. Gel bari görün bana. Bakışlarımla kucaklayayım seni.
Tıpkı kara kıyafetli insanlar gibi geçip gitti dünyamdan o kara gözlerin. Ben şimdi bakışlarımla kime sarılayım?
Ben de giderim ey sevgili. Tüm valizlerimde sen varsın. Giydiğim elbisenin içinde bile sen varsın. Nasıl gideyim söyler misin? Benim senin kalbinden başka gidecek yerim yok. Kalbim kalbindir. Kalbim olmadan yaşamamın imkanı yok.
Çamaşır makinesi gibi tüm kirlerini temizlemek isterdim. Sen sonra tertemiz kime gidersen git. Gen izlerin, gen haritan bende kaldığı sürece, hangi coğrafyaya gidersen git. Gen haritan, kokun, tozun pasın bende kaldığı sürece aşk bahçende gülleri kime koklatırsan koklat. Terin bende olduğu sürece tenin kimin yanında olursa olsun, kim kokunu benden alabilir ki.
Einstain atomu parçalamak için yoruldu. Picasso resim yaparken yoruldu. Ben de seni düşünmekten yorulurum. Çünkü aklımın sınırlarını zorlarsın. Kafam neredeyse atom bombası gibi patlayacak, beynim sürrealist düşüncelerle dağılacak. Neden benimle bu derece oynarsın? Kalbime gir de istersen hançer gibi gir. Zaten yüreğim senli acılara çok alışık. Ben senin için ateş olmuşum; sen beni kibritle oynayan çocuk sanıyorsun.
Gözlerim atın çiftesine benzer. Bakışlarını kaçırırsan gözlerimden, önce benden tekmeyi yersin, sonra gitmenin ve kaçmanın ne olduğunu görürsün.