İlahın gözlemi, şimdi anı olan totem dönemli yaşayışı bilmekle soyuttu. İnşa ettiği melezi dönemle somuttu. Melezin gözlemi kendi yaşantısını içselleşişle somuttu. İlahlar, melezin bilmedikleri gaibe ait bildirimlerde bulunmalarıyla da soyut ve fantastikti. İlahın gaibe dek anlatımları melezlerine anlaşılmaz geliyordu.

Melezin gözlemi içinde oluşla gözlediği durumlarla ve melez kendisinin kendi geçiş ritüelinde edindikleri deneyimlerden edindiği algılarla felsefesini kurguluyordu. Yetişkin melez, başka kişilere uygulanan ritüeli süreçlerin içine dahi imgelem oluşla kendisini koyuyordu. Kendi geçmişindeki, kendi geçiş ritüelinin de böyle olduğunu gözlemleriyle, özdeşleştiriyordu.

İttifak içindeki melez kişiler bu türden sosyal öğrenmeli süreçleri iki yönden algılıyorlardı. Bunlardan birisi, ilahların ilah oluşları nedenle kendilerine bu kabilden ritüeli süreç uygular olmaktan muaf olmalarıydı.

İkincisi ilahların; ritüel ayinini yapan, yaptıran bir buyurma olmalarıydı. Melez ile ilah arasındaki bu gözlemsel fark bile bir basınç ve baskı kırılmasıydı. Böylece bu baskılar ve basınçlar, İlah-melez ilah-insan duygulu mana olmanın ilişkileri oluşuyla yaşanıyordu.

İşte ilahtı kavram içinde saf totemiler kadın erkek olmakla, görev eşlerdi. Melezlerin ittifak içinde hem totem aitliğe geçişlerinin ritüeli vardı. Hem ilahi dönemle ittifak aiti olmaya geçiş ritüeli vardı. Ritüelin biri özel, biri geneldi. İlahlar bu ritüellerin karar alıcı ve gözlemcisiydiler. Melezlik ilahi kararlara biat etmenin imanca inanıcı olan bağlılarıydılar. Melezler bu bağlılık andıyla ittifakın da sürdürücüsü olacağının ant içilmesine ilahlarını şahit ederlerdi. Melezler bu tür kodlamanın sembolizmiydi. Yani melez olan ilahların çocukları Annunakiler de ilahları tazimle saygılıyorlardı.

Köleci dönem, kaderleri kişisel belirliyordu. Bu nedenle çocuklar ana babasını Mamon’du takdire göre ediniyorlardı. Bu nedenle Mamon’du takdir, bir yaratma ve hayırlı evladın takdir oluşuyla, nimetlerin yaratıcısı ve keyfi takdirle dağıtıcısıydı.

Mamon keyfi takdire göre yedirip içiren ilah olmayı da tanımladı. Köleci dönemin mana anlaması içindeki ana tema; nimet vurgulu söylemdi. Artık yiyecekler içecekler yiyecek içecek değil; NİMETTİ. Nimet; keyfi takdire göre kısmet oluşla verilendi. Böylesi bir anlayışla oluşan alan devinmesinin bağıntıları da, bambaşka olacaktı. Nimet kavramı ön ittifaklardan beri olan tarihsel bilgiyi, kadük (düşmüş) kılıyordu.

Köleci sistem kişilerine baştan beri efendi-köle olmanın kader bilincini inşa ediyordu. Ayağı takılıp düşen biri dahi bu kaderle düşüyordu. Kader denen yazgılarıyla birbirine bağlı efendi ve kölelerden oluşan milletler meydana gelmişti. Milleti bir oluşumun içine böylesi kaderin determine ettiği şartlara doğuyorlardı. Ön ittifakın erkek dişi vurgulu ilahi yasalı mesajlarının anlamı köleci dönemli şimdiye göre boş düşen anlatımlardı. Kendi keyfi takdirlerinin yaratanı olan köleci ilahlarına göre uyarlanan anlamlardı.

Bundan ötürü ortam; nedeni belli olmayan, rızk veren, nimetleri yaratan, rahimlerde olanı bilen, malı mülkü olan, çocuk veren, çocuğu alan, başınıza gelecekleri bilen, başınıza gelecekleri belirleyen, sizi esirgeyip koruyan vs. oluşuyla köleci ilahlar; ön ittifakı dönem içindeki ilah görevlerinin bir anılışla yansıtılması olan köleci ortam; köleciliğin dişi, erkek tanrılarıyla dolacaktı.

Süreç milletlerin kendi hafıza versiyonu içindeki bin bir varyasyonlarıyla içinden çıkılmaz bir anlama ve anlatım olacaktı. Bu anlatımların kendisi, kendisinin; yeniden ve kıyasıya bir mana anlamasını oluşmanın mücadelesi içine girecekti. Put denişse vurgulu kavram köleci dönem öncesini aktarıyordu.

Köleci dönemin öncesi, köleci dönemin inşacısıysa da; ön ittifakının köleci dönemle kan ve doku uyuşmazlığı vardı. Ön ittifakı mana, köleci manaya uymamakla, kendisini zamanlar üstü donmuş kalmış bir kalıp yapmıştı. Bu nedenle köleci dönem, ön ittifakı dönemi; güya sapıklık saymışlardı. Yani köleci dönemin nazarında, ön ittifaklı tutumlara; putçu tutumlar denmişti.

Her biri bir ön ittifakı ilişkinin bağ sal alan devinmesi olan ön ittifaklı veriler; köleci dönemin içinde de köleci envanterlerin zıt manalı devinme anlayışlarının içini zıt anlamla oluşacaktılar. Ortaklığa karşın zıttı ortak tanımazlık. Paylaşmaya karşın zıttı paylaşmamaydı. Genel zenginlik ve genel yarara karşın özel zenginlik ve özel yarardı. Ortaklığın takdirine karşı, tekil takdirdi.

Durumca uygun olan herkesin üretim e ve sağlamaya katılması yerine zıttı, mülkü olmayanın mülkü olana çalışması ve mülkü olanın çalışmadan mülk hakkını köle çalıştırmakla kazanması vs. ilkeydi. Yine de zıttıyla ve biriktirdiği meşrutlukları ile köleci döneme esin kaynağı olan bu verilere rağmen köleci dönem nankörlüğü kendi öncesini sapıklık olan put oluşla söylüyordu.

Felsefenin Doğuşu köleci dönemde bu ikili çelişkiden ilhamla, ortaya konan; sembolik bir bayrak yükseltilmesine neden olacaktı. Puta karşı, yeni put olan köleci imandı. Yeni put köleci imanın zaferi ve kurtuluş vaazı olacaktı. İman kurtuluştu anlayışıyla ve bu kurtuluştu anlayışı kuracak olan kutlu kişilerini bekleme işini, köleci dönem imanı hep dabbelerle ilan edecekti.

Köleci dönemin put dediği yapı, köleciliğin kendi öncesi olmakla; köleci dönemin oluşmasına olanak sağlayan dönemdi. Ön İttifak servetlerinin biriktiği, üreten ilişkilerle tüketimin gruplar arasında ortaklaşa tüketildiği ve ortaklaşmacı takdirle, ortak kararların alması dönemiydi.

Köleci dönemin kurtulmak istediği de, kendisiydi. Kurtulmak istediği bütün kötülükler de; mal mülk sahipliğinden doğan çelişkilerdi. Malın mülkün özel sahipliği içindeki köleci sistem tüm kötülüklerin anasıydı.

Köleci sistemdeki kötülükler; tarihsel süreç içinde ön ittifaklı uygarlıkların biriktirdiği malı mülkü, kişi iyeliği içinde kullanmakla ve bu iyeliği edinme şeklinde kaynaklı oluşla ortaya çıkıyordu. Kendisinin hazırladığı sefalet, felaket ve zulmüyle kölelik olan düzendi. Köleci sistemin kurtuluştu anlayışı, yine köleci zulüm ve sefalet olmasıyla kendisinden kurtulmaktı.