Kadmerlenmeye devam ediyor ekran aþklarým!...Bugün bir gence daha aþýk oldum. Nesini sorarsýnýz!..Hakkýnda bildiklerim tek bir kelimeye sýðar. Madinli!..Gencecik, Kürtçe’yi hiç konuþmamýþ gibi Türkçe konuþan, aydýnlýk güzel yüzüne yakýþan ela gözleri, kara kaþlarý, uzun kirpikleri, özenle taranmýþ dalgalý saçlarý olan biri bu!..Bir telkari ustasý O! Gümüþü þekle sokan; gerdanlýklar, yüzükler, küpeler, hýzmalar, halhallar, zincirler, bilezikler,
tespihler yapan; narin elli, ince parmaklý yarim benim!..Onu seyrederken içim kýpýr kýpýr oluyor.’Yaptýðý mavi taþlý yüzüðü parmaðýma, küpeleri kulaðýma taksa’ diyorum. Gençleþir miyim acaba?! Kendimi onun yaþlarýnda, dobra dobra sevgisini ortaya koyan biri olarak düþünüyorum sonra.. Oysa o çaðlarda ben, ne kadar korkak, ne kadar salakmýþým meðer!..Hep boþlukta kalan ellerim üþüdü de, bir ele uzanýp tutamadým korkumdan...Ýþte þimdi bunu yapmaya karar veriyorum ama, bir özlemin peþinde buharlaþan hayalim, iki damla göz yaþýna dönüp süzülüyor yanaklarýmdan...Bu ülkenin dört bir yanýnda yaþayan ve adýný bile bilmediðim onlarca telkari ustalarýný, sarraflarý, oymacýlarý, tenekecileri, bakýrcýlarý, dokumacýlarý, heykeltraþlarý düþünmeme neden olan bu delikanlýyý uzanýp öpüyorum ekranýn camýndan..Sanki Ona dokunuyorum, O da bana!..

Bu Gül baþka Gül!..Bahçelerde, parklarda, saksýlarda, seralarda yetiþenlere hiç benzemiyor. Onun büyüdüðü toprak siyah (!) Lakin nasýl olduysa rengi beyaz olmuþ bu GÜL’ün! Bu gül biz gibi biri yani..Ýki kollu, iki ayaklý, iki gözlü biri iþte! Aðzý, burnu da var!..J)Hemen hemen her gün,her akþam, her kanalda ve her haberde kaplýyor ekraný. Çünkü; ablak bir suratý ve þiþmanca bir bedeni var. Çoktan anladýnýz kimden söz ettiðimi!..Adýný eþimden çalmýþ, soyadýný gül’ den!..Hýrsýz falan deðil, yanlýþ anlamayýn sakýn!..Sadece adaþ olduklarýný vurgulamak istedim.Ona olan aþkým kendime özgü, özel!...Onda garip bir þey var beni kendine çeken.Dikenleri törpülendikçe korkum azalýyor yaklaþmak adýna. Elimi uzatsam, kanamaz; biliyorum. Ama bunu yapmýyorum ben! Bir koyuna dönüþüp geçiyorum bu GÜL’ün altýndan. A!..A!!..Hayret! Tüylerimin hepsi yerinde....Kokluyorum: mis!..Duyan geliyor, gören geliyor yanýna.!..Bir kalabalýk,bir kalabalýk oluyor ki çevresi...mahþer yeri!..Daha olmadý O gidiyor gelemeyenlerin yanýna..Tatlý tatlý konuþuyor; kibar mý kibar!..Aðzýndan lokmayý al, “bana mýsýn?” demiyor...Bu kadar sakinlik niyeyse!...Oysa onun adaþý böyle mi ya?!...Kýlýna dokunamazsýn, tartýþamazsýn, ortadan bir konuyu bile konuþamazsýn...Hemen kýzar vallahi!..Sözde demokrat!..Hani nerde uygulamasý!?.Ama ben hiç dinler miyim onu, bildiðimi okur, gider Gül’ e aþýk olurum.Yumuþak yumuþak konuþmalarýný dinler, ablak suratýný inceltirim bakýþlarýmla...Biliyorum incele incele bir gün kopacak kara saksýsýndaki gövdesinden. Ýþte o zaman perçinleþecek ona olan tutkum!..Hayýrlýsý bakalým!..

Beni öldürürler mi dersiniz bunlarý yazdým diye? Ha!...

Hey!..” Sizin gezegende aþk var mýydý, aþk!?..”

(devam edecek)