Hep sevdiklerimizin yitikliðini konuþmadýk mý, dumaný tütmüþ bir akþamýn, derin efkârlarýyla. En kötü anlar için, nedense hep en gülümseten anýlarý çektik geçmiþ zaman içinden. Diyorum ki; acaba sevmesek mi artýk kimseyi. Bu feryat figan çýðlýklarýmýz uslanýr mý o zaman? Uslanýrken susmayý, susarken belki daha az acýtmayý baþarýrlar mý? Boðazýmýzý tek darbede kesen ölüm, hayatlara dokunmadan gider mi sessiz sakin?
Þimdi içimdeki acýyý baðýra baðýra haykýrsam diyorum. Havada kalmýþ tüm sözcüklerden bir cümle kurup size de anlatabilsem diyorum. Ama nafile, duttan boðulan bülbül gibi çýrpýnýyorum da yapamýyorum.
Toprak mý bereketli, topraða gidenler mi diye düþündünüz mü hiç? Bence düþünmeyiniz. Çünkü soluyor insan, gidenlerin ardýndan açan güllere inat. Kestane karasý bir çift göz için, rüyalara muhtaçlýk baþlýyor biranda. Týpký benim, teþme-i didar listelerim gibi, özlenen isimlerin sonu gelmiyor ve sönmüyor bu düþtüðü yerden tekrar tekrar canlanan ateþ.
Unutmakta gömülesi bir þey mi dostlarým, anlatýn bana! Þimdi tek isteði bu geceden delirmeden çýkmak olan ben için, unutmadan yaþamaya çalýþmak ne kadar akýllýcadýr? Her giden için bir mum mu yakmalýyým? O zaman aydýnlanýrdý þehir, ben onlara bakýp bakýp erirken. Belki melekler inerdi semadan, mumlarýn alevlerine dokunurlardý. Bu Etkin… Bu Tolga… Bu Gençan…
Oysa bu düzen, birilerini daima genç-anmamýz için kurulmamýþtýr elbet, bunu bilirim! Ama titrek ellerine dokunamadýðým, yaþlandýklarýna þahit olamadýðým ve hatta kendilerinin bile göremediði çocuklarýný sevemediðim yürekler, bilmezler mi nasýl da özlendiklerini? Bu þuursuz eylemin adýysa intihar, günahlarý affedilsin diye yalvaran ve burada kalan bizler içindir asýl ölüm, bunu da mý bilmezler?
Bu sabýrsýz beyinler, bu en taze gönüller nasýl oluyor da kendi elleriyle nihayetlendiriyorlar hayatlarýný? Bencillik midir yapmayýn(!)diyebilmek? Hiç sanmýyorum! Annelerin ruhlarýndan gidiyor yýllar, babalarýn gözyaþlarý ciðere akýyor hep, sevgililer artýk inanmýyorlar umuda, dostlarsa sadece sorguluyorlar benim gibi, isyansýz… Aðýz boþluklarýnda debelenen teselliler için mi, yani ‘elden ne gelir’ i duymak için mi her þey? Buysa eðer, evet gelmiyor hiçbir þey elimizden. Çünkü gözyaþlarýmýzý kuruturken aþýndý ellerimiz, en son bir mezara gül dikerken kanattýk. Þimdi hala en taze kanlarý kaybediyoruz, gülün ellerimize battýðý yerden…

Üzgünüm, böyle bir yazýya sebep olan her þey için üzgünüm! Ama eðer sizlerde yanýyorsanýz gidenler için, daha fazla üzülmeyin istedim. Lütfen hayatta kalýn ama lütfen hayata kalýn!
Saygý ve dualarýmla dostlarým…