Bu şehir, düşlerime geçit vermiyor. Oysa her şey ne kadar da şiirsel. Boş zamanlarımda altı kollu bir bulvarın etrafında dönüp duruyorum. Vitrinlerde başı bağlı cansız mankenler, başı açık olanlarının kafaları, saçlarının başladığı yerden kesilmiş. Dekolte gecelikler giydirilmiş mankenlerin de başı özenle bağlanmış. Tam karşıda Amerikan özentisi hamburgerci. Vitrinlerde neon ışıklar… İki adımda bir pizzacılar… Bulvar kaldırımlarının fırdolayı dönen kanallardan akan sular donmuş. Oysa bulvarın göbeğine, baharı özendirmek için, dallarında bahar çiçekleri açmış sahte ağaçlar daha dün dikilmişti.

Vitrinlerde hiç yabancı olmadığım markalar… Gösterişli çerçeveler içindeki ipek halılar, bulvarın en göz alıcı köşesinde, paraya kıyacak alıcısını bekliyor...
Altı koldan birinin başında İstanbul Baklavacısı… Kırmızı neonlarla yazılmış adı. Cama dayalı kırmızı tezgahında boş baklava kutuları, birkaç kutu yere düşmüş. Duvarı arşınlayan tozlu boş raflar. İstanbul Baklavacısı günlerdir kapalı. Diğer uçta müşterisi dışarıya dek taşmış kuruyemişçi, buradaki adı: “kurumeyveci”. Bu adı hak ettiğini gösteren rengarenk meyve kuruları vitrininde çiçek açmış. Kivi, elma, portakal, trabzonhurması, ananas, çilek dilimleri capcanlı renklerde. Azıcık renkleri koyuca düşmüş, hepsi o kadar. Hasır tepsilere özenle dizilmişler. Tepsinin en dışında karınları iç içe gelecek şekilde iç cevizler… Hemen yanında kabuksuz antepfıstıkları… Kabuklu, kabuksuz bademler onlara komşu… Göbekte, incir kurularıyla etrafı çevrilmiş kehribar sarısı kuru üzümler… Her biri özele seçilmiş gibi iri, parlak renklerde. Üstünü örten jelatin yorganın altında güzellik uykusuna dalmışlar.
     
Bulvar, yeni canlanmaya başladı. Az önce tüm dükkanlar kapalıydı. İkiyle beş arasında esnaf kepenk kapatıp evlerine gidiyor. Dukkanlar gunde iki kez kepenk aciyor. Gecenin bereketi bir baska. Karanlikla birlikte bulvara alti koldan insan seli akiyor.
     
Tüm kadınlar izledikleri moda ne olursa olsun başlarını bağlamış, eteklerinin altına giydikleri pantolonlar rengarenk. Sanılanın tersine son derece sıcak kanlılar. Akşamüstleri uğradığım büfede taze sıkılmış nar suyumu içerken bir genç kız, cebimden çıkardığım paralara yabanıl yabanıl baktığımdan olacak, kenarları özenle sürmelenmiş gözlerini süzerek:” Yabancı mısınıız?”, diye sordu. Geldiğim yeri söylediğimde gözlerinin içi güldü: “Ah… sizin oralar ne kadar gözel olar. Men, TV’de görmüşem.”, dedi. Gülümseyerek baş örtüsünün ucunu çözdü, bağladı.
     
Nar suyumu içtikten sonra öğlesine bir ‘Cafe’ ye daldım.Yüksek bankonun ardındaki genç, ne içeceğimi sordu. “İstersem, müşabe de varmış.” Soğuk içeceklerin burada genel adı, müşabe. Bir sütsüz kahve istedim. Canım öğlesine sigara istedi ki. Burada yeme içme yerlerinde sigara içilmiyor. Cebimin üstünden sigara paketini okşamakla yetindim. ‘Cafe’ in tüm masaları dolu. Çoğunlukla oturanlar, oğlanlı, kızlı gençler. Tek başıma oturmaktan sıkıldım. Cebimden koca bir topar para çıkarıp hesabı ödedim. Ben, bol sıfırlı paralardan bankonun üzerine üç beşi tanesini koyarken. Bankonun arkasındakiler, sözcüğün sonunu uzatarak: “Kassın, istemez.”, dedi. Ilk baslarda her alış verişte kazıklanıyorum gibi geliyordu, bana. Sonra bizim paramıza çevirdiğimde ödediğim paranın üç otuz para olduğunu anladım.
     
Kim bilir kaç kez bulvarı dolanmıştım ki. Mihenk taşı edindiğim bakkal ilişti gözüme. Eve giden yolu şaşırdığım ilk günlerde bu bakkalı kestirmiştim gözüme. Bakkalın karşındaki dar yoldan indiğimde oturduğum sitenin bulunduğu caddeye çıkıyordum. Bir şey alıp almamak kafamda yokken bakkaldan içeri girdim. Aklıma evde peynirin bitmek üzere olduğu geldi. İyi peyniri olup olmadığını sordum.
Gözlerinin içi gülen bakkal:”Yok”, dedi. “Bendekiler kabuklu peynir. Kabaktan sağa döndün mü bir bakkal var sen ordan al. Onun peyniri yahşi olar. Maşinin varsa, hemen aparsın.” Burada “kabakta” dedikleri az ilerisi, “maşin” dedikleri araba.”Maşinimi almadım.” Dedim. Raflara göz gezdirdim. Bir şey almış olmak için bir sigara istedim. “Kassın” , dedi. Bakkal. Bir gün sırf merakımdan para ödemeden çıkıp; gideceğim.
     
Kaldırımda çim ekilmiş, yemyeşil minik hasır sepetler… Kırmızı minik süs balıkları leğenlerde evlerine bahar müjdesi götürmek isteyen alıcılarını bekliyor. Köşeyi döndüğümde yer tezgahına döktüğü mallarını satmaya çabalayan satıcı bağırıyor: ”Üç kilo hıyar min tümen, üç kilo tomador min
tümen…”
     
Issız eve it girer gibi usul usul bir kar yağıyor. Bizim takvime göre martın 20’si, onların takvimine göre yılın son günü. Kar kaplı sokaklarıyla Tebriz, kendi Noel’ini kutlamaya hazırlanıyor.
     
Elbet bir gün, böylesine bizden kalmanın diyetini başı bağlı kadınlarıyla ödeyen bu şehir, kendi düşsel sokaklarını benim düşlerime de açacak.
     
20.Mart.2007 /TEBRİZ