Salâ okunuyor yine, bir kiþiyi daha sevdikleri Rablerinin rahmetine emanet etti.
Salâyla duyuruluyor insanlara vefat haberi. “Hani þu tanýdýðýnýz falanca vardý ya, beraber yiyip içtiðiniz, gençliðinizi beraber geçirdiðiniz, ya da ayný mahalleyi, ayný okulu paylaþtýðýnýz, ya da sadece uzaktan tanýdýðýnýz o kiþi vardý ya; iþte þimdi yok oldu. Adýný fani dünyadan sildirip, ebedî âlemin sakinlerine karýþtý.”
Belki sadece çocukluk ya da gençlik dönemi, belki de uzunca yýllar yaþamýþ olsakta bir tek salâ ile iþte adýmýz siliniyor yaþayanlar listesinden.
Ve bir gün bana da ve bir gün sana da okunacak bu salâlar. Ne ilginç deðil mi? Ýnsan dinlerken sanki benim salâm hiç okunmayacak zannediyor ve “yine biri ölmüþ” diyerek geçiþtiriyor salâlarý ama bir gün bize de okunurken baþkalarýnýn da o esnada “biri ölmüþ yine” diyeceðini hiç düþünemiyor.
Evet salâm. Acaba ne zaman? Acaba hangi iþlerle uðraþýrken onlarý yarým býrakacaðým? Acaba hangi hayallerime elveda diyeceðim? Acaba sevdiklerimin yanýnda mý, yoksa gurbette mi son nefesimi vereceðim? Yada bir kazada hayatýmýn baharýnda mý, yoksa bir hastalýktan ötürü bir hastane köþesinde mi, veyahut ta saymadýðým baþka sebeplerden dolayý mý buluþacaðým Azrail’le.
Azrail adý geçince de ister istemez ürperiyoruz iþte. Çok önceden okumuþtum; Allahu Teâlâ diðer üç büyük meleðin vazifesini verdikten sonra sýra gelmiþ Azrail’e, Allahu Teâlâ O’na da “Allahýn sevgili kullarýný Allaha ulaþtýrma” görevini vermiþ. Çok hoþuma gitmiþti bu cümle. Ölüm kelimesi “sevgili kullarýn Rablerine kavuþmasý” cümlesinden daha güzel anlatýlamazdý bence. Demek ki Azrail (a.s.)’a boþuna kýzmýþýz yýllarca, meðer güzel bir iþ yapýyormuþ O’da. Kim sevenleri buluþturan birine kýzabilir ki? Azrail’e de gülümsenebilirmiþ aslýnda.
Ýnsan dünyaya takýlýp kaldýðýnda; ölüm onun için en büyük korku ve her þeyin bitmesi oluveriyor maalesef. Ahiret ve ölüm, kullanýlmayanlar çekmecesinde durduðu müddetçe insanýn kâbusu oluyor. Oysa keþke anlayabilsek, keþke sahiden içimize sindirebilsek ölümün son olmadýðýný, asýl hayatýn baþlangýcý olduðunu. Asýl güzelliklere ancak ölümle kavuþulacaðýný ve hayatý da buna göre yaþamayý ah bir becerebilsek. Ýþte o zaman Azrail’e gülümsemeyi de baþarabiliriz belki. Ama ne kadar nasihat dinlesekte nafile. Biz þimdileri þu anlarý çok sevdiðimizden þu an yaþadýðýmýz dünyayý da çok sevip ona aldanýp burayla aldatýyoruz kendimizi. Sanki dünyada çakýlýp kalacakmýþýz gibi.
Ýzlediðim bir filmde baþrol beyefendi ölüyor, ama bu ölüm biraz sýra dýþý. Adamýn yaný baþýnda bir melek beliriyor ve baþlýyor adam melekle konuþmaya : “ama ben nasýl ölebilirim! Bu gün çok önemli bir toplantým vardý, gidiþ dönüþ kullanýlmamýþ uçak biletlerim var daha çekmecemde, hem akþam da arkadaþlarýmýzla toplanacaktýk, ben ölemem ki!”
Acaba kaç kiþi “evet tüm iþimi bitirdim, yapacaðým her þeyi yaptým, artýk ölümü bekliyorum “der ki…

24 09 2009 suþehri