KAVGA
Kadýný ayaðýyla dürtükledi. Kapýnýn önünde çuval gibi yýðýlmýþ olan kadýnýn kalkacak hali yoktu. Baþýnýn üzerinde ýþýl ýþýl parýldayan avizeye baktý. “Kalksana! Hadi, her defasýnda ayný þeyi yapýyorsun.” Faruk kýzgýndý. Yüreðinde kadýna karþý sunacaðý sevgiden bir nebze olsun kalmamýþtý. Tükenen iliþkilerini sürüyerek ilerletmeye çalýþýyordu.
Büyük bir aþk ve tutkuyla geçirilen onlarca yýldan sonra geriye kalan bir aný yumaðýydý. Sahra’nýn bitmez bilmez istekleri ve kaprisleri hala devam ediyordu. Ýþte yine kavga etmiþler, ardýndan her zamanki gibi kasýlmýþ ve yýðýlmýþtý. Donuk gözleriyle bir süre orada yatacak arkasýndan sarsýlarak aðlamaya baþlayacaktý. Faruk artýk bunlarý kanýksamýþ bir robot gibi iliþkilerini sürdürüyordu. Savunmasýz bir kadýnýn yaptýðý ufak numaralardý. Artýk sýkýlmýþ yeni arayýþlara giriþmiþti. Ýþyerinde yeni iþe baþlayan kýz çok hoþuna gidiyordu. Onunda gönlü vardý bu iþe ama þimdi boþanmak için uygun zaman deðildi. Arda lise giriþ sýnavlarýna hazýrlanýyordu. Gerçi geçen gün toplantýda öðretmeni çocuðun aralarýndaki sorunlardan etkilendiðini söylemiþti. Ah bu çocuk evdeki kavgalarýmýzý öðretmenine anlatmýþtý.
“Sahra! Kalk kanepeye yat.”
Faruk mutfaða gidip ýsýtýcýya su koyup çalýþtýrdý. Isýnan makinenin kulaklarý týrmalayan sesi bütün evi sardý. Fincana kahve doldururken iþ yerindeki kýz gözlerinin önüne geldi. Onun vücudunu düþününce içi titredi. Onunla bir yolunu bulup buluþmalýyým, dedi. Yüksek sesle konuþtuðunu fark edip sustu. Umarým duymamýþtýr diye içinden geçirdi. Fincaný burnuna götürüp gözlerini kapattý. Kahve kokusunu içine çekti. Gözlerini araladýðýnda baþý dönüyordu. Koridora çýkýp Sahra’ya baktý. Kadýn kýmýldamadan yatmaya devam ediyordu.
Ayaðýnýn ucuyla dokunup dürtükledi. “Hadi amma uzattýn ha! Kalksana!” dedi. Sahra tepki vermiyordu. Kahvesini masaya býrakýp geri geldi. Kadýný tutup sarstý. Kucaðýna alýp koltuða yatýrdý. Kavga ederlerken onu iteklemiþti. Kapýnýn oraya yýðýlan kadýn bir süre aðlamýþ, sonra da susmuþtu.
Kapý çalýnca Sahra’yý öylece býrakýp kapýyý açmaya gitti. Arda okuldan izin alýp gelmiþti. Faruk þaþkýnlýðýný gizleyemedi. “Senin ne iþin var bu saate?” diye sordu. Çantasýný yere atýp üzerinden atlayan çocuk “ Bugün annem hastaydý. Onu merak ettiðim için erken geldim.” dedi.
“Annen hasta mýydý?” sesindeki huzursuz ton çocuðu durdurdu.
“Baba, annemin hasta olduðundan haberin bile yok. Dün baþý çok aðrýyordu. Bu sabahta bana kahvaltý hazýrlamadý.”
Faruk sabah kalktýðýnda kahvaltý hazýr deðildi. Kadýna kýzmýþ, hakaret etmiþti. Sahra, hastayým bile dememiþti. Ona baðýrdýðýnda verdiði tepkileri düþündü. Aralarýnda sevgi kýrýntýsý kalmadýðýný gösteren sözler beyninde çýnladý. Oðlunun söylediklerini duyacak halde deðildi. Hýzla odaya gitti. Krem rengi koltukta kolu aþaðý sarkmýþ bir halde yatan karýsýna baktý. Bacak arasýndan sýzan kan, beynine de sýzmýþtý. Ýþ yerindeki kýz gözünün önüne geldi.
“Baba!” diye panikleyen oðlunu durdurup karýsýný kucakladý. Koltukta kýzýl bir leke kalýrken Faruk “Arabanýn anahtarýný al!” diye seslendi.
Kýrgýnlýklarý, hüzünleri, tartýþmalarý ikisini aþmýþ yüreklerindeki merhameti yok etmiþti. Faruk karýsýna kýzgýndý. Her zaman bir þeyleri gizler, ona her þeyi anlatmazdý. Hamileydi. Bir kýzlarý olabilirdi. En çok istediði bir kýzý olmasýydý. Derin bir nefes alýp karýsýný arabaya yatýrýp kapýyý kapattý. Ýþ yerindeki kýzý düþündü. Baþka bahara kaldý diye mýrýldanýp arabaya bindi.