Ne zaman
köşe başında ağlayan bir çocuk görsem
yüreğim cızzz eder
yanına gidip saçlarının arasına ellerimi sokasım
göz yaşlarını silesim gelir...



Sormadan edemem
’’Sen kim ağlattı kim ruhunu yerle bir etti?’’ diye...



Cebimde varsa
ki çoğu zaman bir sakız bir ufak çikolata
bulunur çocuklara
hemen uzatırım eline
sonra uzanırım yüreğinin derinliklerine...



Büyükleri vermese eline
hiç bir çocuk silah nedir bilmez
iki yabancı da olsalar
yine de anlaşır alabildiğine çocuklar
kiminde sarı kiminde kırmızı olsa da gocuklar...



Ne zaman bir çocuk vurulsa kahpece kalleşçe
söver sayarım tetiği çeken ellere
sövmek saymaktan da
daha anlamlı bir şeyler yapmak lazım derim
onlar orada patır patır ölürken
ben ne su içerim ne de yemek yerim...



Ne zaman bir çocuğun hüznü olsa
ben de kalkamam yerimden
sevmek varken okşamak varken çocukları
ne gerek var dayağa
siz sevin ki çocukları gönüllerine girin ki
ülke ancak böyle kalkar ayağa...