Seneler önce askerde bir daktilomuz vardý. Bendeniz bölük yazýcýsý ve daktilom güzel bir ikiliydik. Beni bölük karargahýna seçerken yüzbaþým ’’Nerede öðrendiðimi sorunca lise de seçmeli ders olarak okuduðumuzu söyledim.’’ tereddüt etmeden beni karargaha aldýlar.

Bir masa, bir daktilo ve ben. Tak tak da tak tak tak tak da tak tak... O zamanýn hantal daktilolarýndan. Þimdilerde öðrendiðime göre Hindistan’da ki en son daktilo fabrikasý da kapanmýþ. Aslýnda kapanmýþ demeyelim de bilgisayar klavyelerine yenik düþmüþ. Daktilolar artýk bundan sonra tarihi eser sýnýfýna girer bence...

Bölük Komutanýmýz bir yazý verdiðinde hemen kaðýdý ve kopya kaðýdýný geçirip vakit geçirmeden yazar hazýr ederdim. Tabi ki noktalama iþaretlerine de dikkat ederek. Önce Bölük Astsubayý gözden geçirir, sonrada bölük komutanýna imzaya giderdi. Bir kere bile yanlýþ yazýlmýþ diye geri gelmedi yazým. Üç kere beþ kere okurdum mahcup olmamak için.

Bölükte denetleme olduðu zaman denetlemeden alnýmýzýn akýyla çýkmak için gece gündüz çalýþýrdýk diðer tertip arkadaþlarla... Karargahta iki tane daktilo vardý ve isim vermiþtik daktilolara benimkinin adý Esmaydý, diðer arkadaþýn kullandýðý daktilonun adý da Þerafettin’di... Zaman zaman Þerafettin Esmaya laf atar, Esma da Þerafettin’e cevabýný verirdi en kallavi bir biçimde.

Bizim zamanýmýzda 550 gündü askerlik... Ve o güzelim daktiloda 550 gün kartý yapardýk sýfýrlar ile tabii komutanlara yakalanmadan, yoksa fýrçayý yerdik. Bölükte ki arkadaþlar bana da yap bundan bana da diye sýkýþtýrýp dururlardý biz yazýcýlarý...

Bir zaman sonra ayrýlýk vakti geldi çattý tabi bizim tezkere yaklaþtýkça. Son gün þöyle bir yerlerini sildim temizledim hakkýný helal et be Esma Kardeþ, dedim, o da bana ’’Sen de hakkýný helal et aðabey.’’ dedi... Yok, yok þaka yahu siz de hemen öyle zannettiniz, daktilo konuþur mu hiç? Öyle dermiþ gibi geldi bana, iþte mesele bu... Benden sonra bakalým kimlerin eli deðecekti bizim kýymetlimiz Esmaya...