Elli’li yaþlarda bir garip mi oluyor insan, yoksa ben mi garip oldum sevgili günlüðüm✍🏻
Yok yok telaþ etme çok önemli deðildir halim sanýrým.
Þu gözlüðüm varya; þu yakýn gözlüðüm afedersin sinir oluyorum ona. Nereye býraktýðýmý zaman zaman bilemiyor arýyorum. Nereden çýkageldi ki sanki, yaþ kemale mi erdi yoksa ruhumla çekiþmeli. Ruhum diretiyor onyedisin diyor; ayak vuruyor, yakýný görmek için gözlük lazým olunca, zaman diþ biliyor ruhuma, gör beni baþucundayým unutma diye ekliyor…
Arada kalýyorum sevgili günlüðüm, arada, hep arada kalýyorum yazýk deðil mi bana?

Nihayetinde gözlüðü býraktýðým yerden her defasýnda buluyorum ama iþte zamanýmý alýyor.
Efendim?
Ýp mi al gözlükçüden diyorsun?

Verdiler caným benim, gözlükleri alýrken verdiler sevmem lakin gel gelelim; öyle boynuma atýlmýþ kement gibi iple dolaþmayý sevmem, haz etmem ipten, kementten, zincirden, prangadan haz etmem.

Ýçime doðdu sanýrým ki, yedekli olsun diye iki tane yaptýrmýþtým yakýn gözlüklerimi… Gel gör ki ikisini de evde kaybetmede üstüme yok. Geçen gün deliler gibi gözlük arýyorum, orta koyulukta yeþil saç bandý vardý baþýmda, kahküllerim alnýmý sývazlarken, hýzla dolanýyorum tabii derdim büyük “gözlük nerede” evin içinde rüzgar yapýyorum kendime… kendi rüzgarýmda çoðu zaman üþüyorum… kahküller ne yana döndürsem baþýmý, o yana savrum savrum savruluyor.
Sonra elimi bir attým baþýma, gözlük baþýmda. Saç bandýnýn sýkýldýðýndan anlamamýþým. Hay Allah iyiliðimi versin ne diyeyim sevgili günlüðüm Allah iyiliðimizi versin.

1. nci bölüm