Güzel bir avm var Libadiye caddesinde sevgili günlüðüm✍🏻Yürüyerek gidiyorum çok nadir de olsa. Dünyanýn en ünlü markalarýný bulmak mümkün. Ne aradýðýna baðlý; yine de aklýnda kalsýn dünyaca ünlü markalar. Hafta içi ferah ferah gezebiliyorsun. Bazý akþamlar tempolu yürüyüþte alt geçitten geçip avm kapýsýna varmadan yokuþ yukarý yirmibeþ dakikalýk yürümeyle dönüyorum eve: Elli dakika sürüyor yol toplamda, fakat bir saati bulmasý için uzatýyorum yolu…

Vay arkadaþ evime dönüyorum diyemiyorum.
Eh Ahmet emminin evine dönüyoruz deriz bizde o vakit: Sanki ne olur, ne kadar yer yanar sevgili günlüðüm? Kiracýlýk gereði parasýný ödediðin tüm evler senin denir ama, ben yine de benim diyemiyorum parasýný ödesem de bana ait deðil. Mantýðýma aykýrý…

Oysa Fatih’ten bahsetsem, dönüyorum evime diyebilirim.
Döneceðim evime, döndüm evime gibi gibi cümleler kurabilirim. Hoþ dünyada kim mal, mülk sahibi!?

Cehaletten doðar mal düþkünlüðü! Çalýþ, didin, hani bunun ilk sahibi: ama iþte ben de, yaþadýðým müddetçe diyeceðim, orada bir köyüm var der gibi. Çocukluðum orada, anýlarým, yuvam, evim Fatih’te..

Eskiden güzeldi nezih muhitimiz. Þimdi ise kalabalýklar içinde kaybolmuþ semt kendini aramakta. Ýnsan da kendini arasa Fatih semti gibi ne güzel olur deðil mi sevgili günlüðüm?
Biz de kendimizi arayalým mý ne dersin?

Efendim?

Yýllardýr mý arýyoruz!

Haklýsýn, böyle de felsefi bir durumumuz var. Çoðu zaman buldum kendimi diyerek sevinçle baþýmý yastýða koyup uyurken, bazý sabahlar ayna daki kadýn sanki ben deðilmiþim gibi bakýyor gözlerimin içine, çekiniyorum.

Elimi uzattýðýmda uzaklaþýyor uzaklaþýyor bulunmak istiyor gibi hali var bazen. Bazen de bul beni diyerek sanki koca koca aðaçlarýn, daðlarýn, ovalarýn arkasýna saklanýyor.
Hey Allahým elli dört yaþýndayýz, torun sahibiyiz saklambaç mý oynayacaðýz caným kendim diyorum kendime; ama ne fayda duymak istemiyor beni, naz, cilve bir yanda öte yanda çekintili bir halim ile birlikte yine peþinden koþturuyor kendim, kendimi.

Bir ömür koþtuðum gibi koþuyorum yine usanmadan kendime.
Kavuþmak dileðiyle yazýmýza devam edelim sevgili günlüðüm✍🏻

Tüm bunlar dünyevi iþlere koþturmak için sabahýn erken saatlerinde yüzümü yýkadýktan sonra; saçlarýma dokunup günaydýn saçlarým, günaydýn kaþlarým, günaydýn kahve çekirdeði rengi gözlerim, günaydýn kulaklarým, günaydýn ellerim, günaydýn güzel bir günü karþýlayan yüreðim, günaydýn ayaklarým, günaydýn ruhum, günaydýn bedenim. Günaydýn tüm azalarým, günaydýn karaciðerim, akciðerim midem sana özellikle güünaaydýýýnnn…

Günün aydýn olsun zihnim, aklým, kalbim ve kaslarým dedikten sonra saçlarýma dokunmamla birlikte taraðý alýyorum ilk önce elime keyif ve özenle taramaya baþlarken saçlarýmýn arasýndan bakýyorum aynaya ve ardýndan;
elimde kimi zaman tarak, kimi zaman silindir þeklinde siyah renkli fýrça ya havada saçýma yakýnken gerçekleþiyor; veyahut saçým fýrçaya dolanmýþken; heh diyorum iþte yakaladým seni ellerimdesin, kollarýmdasýn sana kavuþtum kendim derken, fýrçadan saçlarým teker teker kendini býrakýyor ve tekrar ayna içinde aynalar varmýþ gibi gizemli bir kapýdan dünyamýn kapýsýna çekiliyorum... Gittikçe ve yol aldýkça geniþleyen, tali yollarý olan, geniþ ve ferah caddelli dünyada dolaþýyorum. Nefis, albenisi olan gizemli duygular bunlar.

Ýç huzuruyla dolaþýyorum fakat bazý yollarda yine aynalar ve yine ayna daki kadýn olan beni görüyorum.

Baþka kimi görebilirim ki sevgili günlüðüm?
Biz sevmeye kendimizden baþlamadýk mý?
Biz aþka kendimizle baþlamadýk mý?
Annemiz doðumda ebe karnýna basarken yalnýz doðmadýk mý yaþama?
Öyleyse ?
Ýlk önce kendimizi sevmeyecek miyiz?
Hadi konuyu bölme lütfen satýrlara garipsi bakýþlarýnla yazýya devam edelim. Anlamada güçlük çekersen eðer beni; dura dura birkaç kere okursun vaktin varsa, yoksa çokta durma üstünde canýn saðolsun beni anlamak zorunda deðilsin; hadi hadi bakalým ✍🏻

Koþuyorum caddelerim ve sokaklarýmda, kendime koþtuðumu, kendimi kucaklamak için heyecanla kalbim çarpýyorken, kavuþmama bir adým kala trafik lambalarýnda kýrmýzý ýþýða denk geliyorum. Hay bin þansým diyorum minik bir sitemle.

Alnýmda boncuk boncuk terler, ellerimle dizlerime doðru eðiliyorum nefes nefese sonra; sanki annemin sesiyle birlikte doðruluyorum ama irkiliyorum da ayný zamanda; annem annem vefat etmemiþ miydi diye soruyorum kendime ama duyan nerde kendim baþýný almýþ trafik lambalarýnýn öte tarafýndan bakýyor bana. Soruyu da cevaplayamýyor tabii… Bu illüzyon mu ?
Ýrkildiðimden o an dönüp bakamýyorum anneme ve eli deðiyor tenime, korku bir kenara çekiliyor, içinden pýnarlar akan cennetin sesi gibiydi annemin sesi ruhum serinlemiþti; kýzým bakayým terledin mi çok yoruldun… Atletimin altýndan annemin elinin sýrtýmýn tam ortasýnda yukarýdan aþaðýya doðru gezdirdiðini son olarak kalbimin sýrt noktasýný yokladýðýný, orada bir müddet durduðu o an gözlerimi yumduðumu þu an bile hissediyorum, huzur tüm bedenime yayýlýrken, anne diyerek baþýmý saða, sola çevirirken boþ bulunduðum anda iþte aklýmý toparlayamadýðým tam o an sarý ýþýk yanýyor, bir adým sonra ki bana kavuþmama bir adým kala ýþýk hýzýyla yeþil yanýyor sýrasýyla ayný döngü yine koþmaca, yakalamaca yine koþuþturmaca…

Halbuki boþver trafik ýþýklarýný, kýrmýzýyý boþver geç iþte; deðil mi sevgili günlüðüm, geç… Annemin sesini duyunca, düþüncelerimde þaþkýnlýk yaþadým insaným ya bende, hemen o an annem konduysa hislerimin baþ ucuna, vardýr bir bildiði ve sanki benden yana deðil de, bulunmamý uzatmalara býrakan kendimden yanaydý anneciðim.

Kalbim ahhh kalbim. Kalbim hangi duyguya koþacaðýný bilemezken, nabzým kaçtý sor hadi sevgili günlüðüm✍🏻 sporcuyum ayný zamanda nabzýmýza bakmak antrenmanýmýzýn bir parçasý;

Nabzýmý ölçmek aklýmýn ucundan bile geçmezken o anlarda gözlerimin içine bakýyorum orada; uzakta ama yakýnýmda… Hani dokunuyorum ama farkýnda deðil gibi bir Hülya konuþmuyor benimle. Halbuki konuþsa ya ne olur, ne kadar mutlu ederdi beni, bilmiyor; bilmiyor ki iþte.
Bilmiyor bilmiyor bilmiiiyooorr.

Gözleriyle konuþuyor hep, hisleriyle, sesini þimdiye kadar duymadým, peki neden?
Neden sesini esirgiyor kendinden?

Tebessüm ediyor bazen ayna ve fotoðraflar da, bazen de hesap soruyor gibi bakýþlara hakim ayna da. Onu yorduðumdan müþteki!

Dünya düþmüþ gözünden, bakýþlarýndan belli.

Geçmiþte ve günümüzde yormuþum hem bedensel, hem ruhen kendisini, tahmin yürütüyorum biricik günlüðüm, peki ya sence? Bu yüzden mi esirgiyor sesini benden. Halbuki ses önemli. Ses nefes gibi bir þey.
Nefesi esirgiyor yani, yani hayatý esirgiyor bizden. Olmaz ama bunu kabul etmem mümkün deðil diyecek olsam, kahkahalarla güler yarýn sabah aynada. Çünkü elimden bir þey gelmez.

Üzerimde kurduðu hakimiyetten belli ki destur istiyorum sürekli… Mütebessim olduðu kadar, hayýr’larý, dokunulmazlýðý olan ölümlü biri; enerjisini çekerse Allah muhafaza yanarýz sevgili günlüðüm, gel ses etmeyelim. O ne isterse tamam efendim, peki efendim de anlaþalým…

Hikaye mi, masal mý, duygularýn öðretici dünyasý mý bu bilmem ama aklýmý toparlayýp trafik ýþýklarýnda sarý ýþýk yanarken saçlarým fýrçadan tek tek kendi ayrýlýyor, yeþil yanýpta tam kendime kavuþacaðým derken tüm saçlarým fýrçadan ýþýk hýzýyla ayrýlýyor bedenim uzaklaþýyor aynadan…

Fýrçayý yerçekimi çekiyor, düþmüyor elimden ama elimde oluþundan da haberdar deðilim. Kendimle karþý, karþýmdayým yine aynaya bu kadar yakýnken aynadan uzaklaþýyorum. Gözlerim dolarken kavuþamadým yine diye, dönüp bakýyor ardýna “henüz deðil, þimdi deðil” yürüyecek bu kadar yol, okunacak bu kadar duygu, yazýlacak duygular varken bulamazsýn kendini rýzam yok diyerek uzaklaþýyor ardýnda izler býrakarak.

Sen bunlarý yaþýyor musun sevgili günlüðüm?
Sen bu tarz duygularla donatýldýn mý?
Sen bu yönde duygularýn esiri oldun mu þu gelip geçici hayatta?
Cevabýn evet ise; daha da yavaþ ve sakin dönüyor dünya ve anlýyorsun beni demektir.