Al Bir Kasa Portakal
Al kardeşim al. Para pul istemez. Yeter ki portakal kasasıyla birlikte şu Kıbrıs’ı da al götür. Anamızın rengi belli olmayan sütü gibi helal olsun alıp da götürene. Kaç yıl oldu bu devleti yönetiyoruz. Bir kasa portakalı bile satma becerisini göstermedik. Bir kasa portakalı bile satamayan bir devlet, devlet mi olur? Al kardeşim al. Sakın geç kalma. On sekiz yirmi yıl sonra nasıl olsa alacaksın. Kabir azabı çektirme bizlere. Çok muhterem alıcı. Sakın bizim adamlar gibi evet deyip de bu işi uzatma. Hayır de ki; kafanda tasarladığın Enosis’i bir an önce gerçekleştir.
Sakın insanlık görevidir diye bizi düşünmeyin. Biz Kıbrıs’sız da yaşarız. Vatan dediğin ne ki? Kıbrıs elden gittikten sonra ölenlerimiz açıkta mı kalacak? Nasıl olsa kokuşmamamız için bizi gömecekleri bir çukurumuz olacak. Yıllardır İngiliz ve siz Rumların baskılarıyla Kıbrıs’ı terk edip yaban ellere yerleşenlerden hangi birinin ölüsü açıkta kaldı? Va mı bunun başka türlü tarzı izahı? Giden gider kalan Kıbrıs sizindir. Güle güle kullanın.
Her toprak parçası, genişliği ne olursa olsun vatan değildir. Vatan o toprak parçası uğruna ölüm göze alınıyorsa, üzerinde yaşayanların kanları ile sulanıyorsa vatandır. Kıbrıs’ta yıllarca Rumlara karşı dişe diş tırnağa tırnak, dünyanın en büyük kavgasını onurlarıyla yapmış olan mücahitlerin gazi ve şehitlerinin çocuklarına ve torunlarına ne oldu böyle? Nasıl oldu da üç kuruşluk çıkarları uğruna vatan sevgisinden böylesine yoksun kaldılar?
Girit’in yitirilmesinde oynan oyunlar Kıbrıs’ta da aynen uygulanmakta. Girit elden giderken Giritliler yaşamlarının en şansız döneminde yaşıyorlardı. Eli silah tutan tüm gençler Osmanlılar tarafından askere alınmışlardı. Girit’i Rumlara karşı savunmak bir avuç yaşı geçmişe ve gencecik çocuklara kalmıştı. Üstelik kendi ikbalini kurtarmaya çalışan Osmanlı hiçbir şekilde topraklarını savunan insanlarına arka çıkmamıştı. Asker aldığı yetmiyormuş gibi mücadele için gereken silah yardımını da yapmamıştı. O kötü şartlara rağmen mücadelelerini en onurlu bir şekilde yıllarca sürdürmüşlerdi.
Bu gün için Kıbrıs’ta olabildiğince genç bir kuşak var. Her türlü dayatmayı alt edebilecek güçleri var. Ama onlar vatan uğruna savaşmaktansa, vatan uğruna her türlü zorluğu göğüslemektense, başka bir ülkenin boyunduruğu altında, olmayacak bir ikbal uğrunda yaşamayı göze alıyorlar. Kolay zannediyorlar yabancı bir ülkenin boyunduruğu altında yaşamayı. Oysa onurlu insanlar için öylesine zor ki.
Babam zorluklardan kaçmayı marifet sayanlar için hep aynı kısa öyküyü anlatırdı. Adam tuvalet çukuru temizliyormuş. Her tarafı pisliğe batmış. Bir ara soluklanmak için durmuş ve bu ara eyyyyy gönül, kafamı bozma. Yoksa seni bu boktan beter bokun içine sokarım diye yüksek sesle söylenmiş. Bunu duyan bire merakla yanına gelmiş ve be adam sen zaten bokun içindesin. Bundan daha beteri ne olabilir diye sormuş. Adam gelene bakmış ve hizmetkarlık bey demiş hizmetkarlık. Yani emir kulu olmak. Yani başka birinin emri altında yaşamak. Evetçiler, bu kısa öykü sizlere bir şeyler anlatabiliyor mu?
Vatanını inkar eden adama ömür boyu vatan topraklarına ayak basmama cezası verilmişti. Yıllarca gemilerden gemilere aktarılarak yaşamını sürdürmüştü. Ölürken son sözleri BENİ VATANIMA GÖMÜN olmuştu. Dikkat ediniz. Bu gün için hiçbir önemi olmadığını düşündüğünüz vatanınız, ölünüzün gömülmesi için gerekebilir.
Özcan Nevres
Özcan@nevres.net